Το τελευταίο διάστημα προφανώς δεν έχω παρακολουθήσει ιδιαίτερα τις εξελίξεις - είναι όμως φανερό ότι έχουμε περάσει σε μια νέα, ακόμα χειρότερη φάση λεηλασίας.
Τα μέτρα που ανακοινώνονται, ή έστω "διαρρέουν" προκειμένου να τρομοκρατήσουν τον κόσμο, οδηγούν
με μαθηματική ακρίβεια στην πλήρη εξόντωση κάποιων (που δε θα έχουν χρήματα για να ζήσουν-άρα θα πεθάνουν, ή θα καταφύγουν στο μικροέγκλημα, στη ζητιανιά, στην αυτοκτονία, κτλ), και την εξαθλίωση όσων επιβιώσουν.
Δεν είναι τυχαίο που ακόμα και στελέχη της κυβέρνησης
φοβούνται να τα ανακοινώσουν , και περιμένουν τη συνάντηση με το ΔΝΤ, ώστε να έχουν επιπλέον "κάλυψη" για αυτή τη νέα επιδρομή.
Τα μέτρα αυτά που προωθούνται από τους κυβερνώντες φαντάζουν στα μάτια της άρχουσας τάξης ως "απαραίτητα", μιας και το καπιταλιστικό σύστημα αναδεικνύει τον ατομικό πλουτισμό του κεφαλαιοκράτη ως την υπέρτατη αξία. Αν δεν μπορεί ο κεφαλαιοκράτης να βγάλει ένα ικανοποιητικό (κατά τον ίδιο) κέρδος για τον εαυτό του, τότε απλά δεν επενδύει, και άρα δεν υπάρχει ανάπτυξη:
Οι εργάτες της Δύσης, αλλού περισσότερο και αλλού λιγότερο, και με την εξαίρεση της Γερμανίας,
"πρέπει" να ρημαχθούν, ώστε να γίνουν πιο "ανταγωνιστικοί".
Οι μισθοί, τα ωράρια και οι λοιπές κατακτήσεις φαντάζουν "υπερβολικές" όταν έχεις στη διάθεση σου αμέτρητους εργάτες στη Βουλγαρία, ή ακόμα περισσότερο στην Κίνα και την Ινδία που είναι διατεθειμένοι να εργασθούν για πολύ λιγότερα χρήματα, με χειρότερα ωράρια και με λιγότερα εργασιακά δικαιώματα.
Εφαρμόζοντας λοιπόν τη μέθοδο της "δημιουργικής καταστροφής", η άρχουσα τάξη τσακίζει τεράστια κομμάτια του πληθυσμού, προκειμένου στο μέλλον να κυριαρχήσει η απελπισία (λόγω φτώχειας-ανεργίας,) και να γίνει έτσι αποδεκτή η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη "κινεζοποίηση" των εργατών. Τότε, και μόνο τότε θα έρθει η "ανάκαμψη", με τους κεφαλαιοκράτες να επενδύουν ξανά στη Δύση. Το τίμημα βέβαια για αυτή την "καπιταλιστική ανάκαμψη", θα είναι
α) Βραχυπρόθεσμα, η πλήρης εξολόθρευση ενός μέρους των λαϊκών στρωμάτων, και η ριζική φτωχοποίηση όσων επιβιώσουν
β) Μακροπρόθεσμα, "η οικονομία θα επανεκκινήσει", αλλά με όρους μεσαιωνικής εκμετάλλευσης, που είναι οι μόνοι όροι με τους οποίους μένει ευχαριστημένο το κεφάλαιο σήμερα.
Και αυτό δεν είναι παρά το "αισιόδοξο" σενάριο, καθώς δε θα πρέπει να αποκλειστεί ένα πολεμικό σενάριο: Άλλωστε, αυτή ήταν η μέθοδος με την οποία ο παγκόσμιος καπιταλισμός ξέφυγε από την κρίση του 1929 (ο Β' παγκόσμιος πόλεμος αποδεκάτισε πάμπολλους εργάτες, και όσοι απέμειναν ανοικοδόμησαν την κοινωνία μετά από μια δεκαετία κρίσης (1929-1940) και 4-5 χρόνια πολέμου, σε μία
επικών διαστάσεωνεφαρμογή του μοναδικού τρόπου ανάπτυξης του καπιταλισμού, δηλαδή της "δημιουργικής καταστροφής").
Αυτές όμως τις γενικές παρατηρήσεις τις έχουμε ξαναπεί, και τις ξέρουμε. Αυτό που αλλάζει τα δεδομένα στη σημερινή συγκυρία στην Ελλάδα είναι το ότι
α) Το μέγεθος της επίθεσης αλλάζει κλίμακα, κάτι που πλέον οδηγεί σε πολύ ραγδαία και πολύ μεγάλη φτώχεια πολύ μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού
β) Πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους που πλήττονται βάναυσα είναι άνθρωποι που δεν περίμεναν ποτέ ότι θα έρχονταν σε αυτή τη θέση. Έως τώρα, η φτώχεια ήταν κάτι που "δε συνέβαινε σε αυτούς, συνέβαινε μόνο σε κάποιους άλλους". Γι' αυτό και ακόμα και αν έβλεπαν με κάποια συμπάθεια, ή έστω μια κατανόηση τις πορείες, τα συλλαλητήρια, κτλ, ποτέ δε συμμετείχαν σε αυτά, διότι "η πυρκαγιά ήταν ακόμα στο σπίτι του γείτονα", και δεν είχε "εξαπλωθεί" σε αυτούς. Άρα, γιατί να βγουν στο δρόμο; Καλύτερα να μείνουν ήσυχα-ήσυχα στο σπιτάκι τους, ως "φιλήσυχοι πολίτες", να πληρώσουν τους φόρους τους, άντε να γκρινιάξουν και λίγο για την κυβέρνηση και τα "λαμόγια", αλλά έως εκεί.
Τώρα πλέον αυτοί οι άνθρωποι, χωρίς καμία απολύτως εμπειρία σε αγώνες, βρίσκονται "με την πλάτη στον τοίχο", διότι όσο και να θέλουν, δε μπορούν να είναι "φιλήσυχοι πολίτες που κάθονται στο σπίτι τους και πληρώνουν τους φόρους τους". Η ανεργία καλπάζει, οι μισθοί μειώνονται, ενώ οι φόροι είναι τόσοι πολλοί που αδυνατούν να τους πληρώσουν ("τι να κάνουμε όμως", από κάπου πρέπει να στηριχθούν οι τράπεζες για να μη χρεωκοπήσουν αυτές. Και προφανώς θα "στηριχθούν" στο λαό, τον οποίο έχουν ξεπουπουλιάσει, και θα συνεχίσουν να το κάνουν έως ότου μπορέσουν να αντέξουν τις αναπόφευκτες απώλειες που έχουν από τα δάνεια που δε μπορούν να αποπληρωθούν).
Με λίγα λόγια, και για μην το κουράζουμε άλλο, η μόνη λύση είναι "να βγει ο λαός στους δρόμους". Μόνο που αυτό δε γίνεται, τουλάχιστον μέχρι τώρα. Γιατί έτσι;
Οι βασικές αιτίες είναι οι εξής (με την τρίτη να είναι και η σημαντικότερη):
α)Υπάρχει ακόμα κόσμος που έχει αποταμιεύσεις, ή έχει τη βοήθεια των γονιών του, κτλ, και έτσι μπορεί κάπως να τα φέρνει βόλτα. Αυτό βέβαια δε μπορεί να διαρκέσει για πολύ ακόμα, αλλά πάντως προς το παρόν ο κόσμος "συντηρείται". Παράλληλα, ελπίζει
(μάταια)ότι μέχρι να εξαντληθούν τα όποια αποθέματα έχει, τα πράγματα θα φτιάξουν κάπως. Ή τουλάχιστον αυτό ήθελε να πιστεύει έως τώρα, καθώς έχω την εντύπωση ότι αυτού του είδους οι ψευδαισθήσεις μάλλον καταρρέουν με γοργούς ρυθμούς.
β) Η πλειοψηφία του κόσμου δεν είχε ως τώρα καμία επαφή με κινητοποιήσεις, λαϊκούς αγώνες, κτλ. Και ούτε ήθελε να έχει, διότι ήταν σε μεγάλο βαθμό εμποτισμένη με "μικροαστικά όνειρα":
Κάποτε υπήρχε η ταινία "λαός και Κολωνάκι" - σήμερα όμως ένα μεγάλο μέρος του "λαού" ένοιωθε πιο κοντά...στο Κολωνάκι, και
είχε ως όνειρο να γίνει όσο το δυνατόν πιο "Κολωνακιώτης", αποκόπτοντας κάθε δεσμό με τις λαϊκές του ρίζες και τα λαϊκά κινήματα του παρελθόντος.
Δεν είναι τυχαίο που πολλοί σήμερα λένε "γιατί δε βγαίνει ο λαός στο δρόμο;" (χωρίς οι ίδιοι να έχουν βγει ποτέ στο δρόμο). Ο λαός δηλαδή αποτελείται από..."κάποιους άλλους", που "θα έπρεπε" να βγουν στο δρόμο, αλλά για κάποιο περίεργο λόγο δεν βγαίνουν (εμ βέβαια, αν δε αναγνωρίζεις τον εαυτό σου ως μέρος του λαού, ή της εργατικής τάξης, τότε λογικό είναι να περιμένεις να βγει στο δρόμο "κάποιος άλλος", και έτσι τελικά...να μη βγαίνει κανένας, με τον έναν να περιμένει τον άλλο!).
Αν όμως αποκόψεις τις ρίζες σου, αν γυρίσεις την πλάτη στα λαϊκό κίνημα ενώ η θέση σου ως εργαζόμενο σε τοποθετεί εκεί, τότε προφανώς η άρχουσα τάξη θα σε κατασπαράξει εύκολα, παίρνοντας πίσω τις κατακτήσεις παλαιότερων λαϊκών αγώνων, που είχαν δωθεί από εργάτες με πολύ μεγαλύτερο βαθμό συνειδητότητας για το πως είναι ο κόσμος και ποια είναι η θέση τους σε αυτόν.
γ) Ο τρίτος και πιο καθοριστικός παράγοντας που ο κόσμος δεν έχει βγει ακόμα έξω είναι το ότι δεν υπάρχει η απαραίτητη πολιτική-ιδεολογική οργάνωση. Απέναντι σε μια καθημερινή τρομοκρατία τεραστίων διαστάσεων μέσω των κυρίαρχων ΜΜΕ, και ξέροντας ότι θα βρει μπροστά του τα ΜΑΤ, ο κόσμος πρέπει να βλέπει ένα σχέδιο που θα του δίνει μια προοπτική νίκης, μια ελπίδα.
Άλλωστε, ο κόσμος
βγήκε στο δρόμο, με τους "Αγανακτισμένους".
Αρχικά βγήκε "ειρηνικά", και δεν κατάφερε τίποτα (ή μάλλον κατάφερε να δείξει ότι "υπάρχουμε και εμείς", κάτι σημαντικό μεν, αλλά όχι αρκετό για να σταματηθεί η άρχουσα τάξη).
Μετά άρχισε τις μούτζες και τα γιουχαρίσματα, και πάλι δεν κατάφερε τίποτα.
Μετά βγήκε πιο δυναμικά στα συλλαλητήρια - και άρχισε παράλληλα να κάνει και τα πρώτα δειλά βήματα προς μια στοιχειώδη πολιτική οργάνωση, με αιτήματα, κτλ. Μόνο που ούτε τότε κατάφερε τίποτα, με την κυβέρνηση να πλακώνει τον κόσμο με γκλομπ και δακρυγόνα.
Μπορεί λοιπόν
αυτή η κυβέρνηση να βρίσκεται "στα τελευταία της" (διότι το ΠΑΣΟΚ πλέον έχει εξαντλήσει ότι περιθώρια είχε, και απλά προσπαθεί να περάσει ότι μπορεί, για να παραδώσει μετά το σύστημα τη σκυτάλη στη ΝΔ-ΛΑΟΣ), αλλά πάντως δείχνει ότι οι μέχρι τώρα κινητοποιήσεις δεν τη σταματούν, αντίθετα τώρα προσπαθεί να επιβάλλει και νέα, ακόμα χειρότερα μέτρα για το λαό.
Τι μένει λοιπόν;
Το επόμενο πράγμα που δεν έχει δοκιμαστεί ως τώρα είναι μια εξέγερση "α λα Αργεντινή" (για κάτι παραπάνω δεν το βλέπω, όχι γιατί δεν πρέπει να γίνει, αλλά διότι δεν υπάρχει ακόμα η απαραίτητη ιδεολογική-πολιτική συγκρότηση, ούτε η οργανωμένη αριστερά που ηγηθεί μιας τέτοιας προσπάθειας).
Αυτό λοιπόν που μπορεί και
πρέπει να γίνει είναι μια
εξέγερση με μαζική συμμετοχή, με αποφασισμένο κόσμο που θα συγκρουστεί αν χρειαστεί με τα ΜΑΤ, και δε θα υποχωρήσει αν δεν πέσει η κυβέρνηση, και δε επιτευχθούν οι στόχοι της στάσης πληρωμών (και άσε τις τράπεζες να ψάχνονται), της εξόδου από το ευρώ, τις εθνικοποιήσεις τραπεζών, κτλ. Άλλωστε, η άρχουσα τάξη έχει ως ξεκάθαρο στόχο να προχωρήσει σε μια ιδιότυπη "στάση πληρωμών" προς την κοινωνία, για χατήρι των τραπεζών (και έχει καταφέρει να μην χρεωκοπήσει ως τώρα ούτε μία τράπεζα, ένα ομολογουμένως μεγάλο κατόρθωμα, αν σκεφτεί κανείς ότι όλες είναι χρεωκοπημένες). Κοινώς, ισχύει το γνωστό "ή αυτοί ή εμείς".
Νομίζω πως ολοένα και περισσότεροι αρχίζουν να κατανοούν ότι
δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να σταματηθούν οι κυβερνώντες. Απλά
τρομάζουν σε αυτό το ενδεχόμενο, διότι δεν ήταν προετοιμασμένοι για κάτι τέτοιο. Ως τώρα, επαναλαμβάνω ότι πολλοί από αυτούς όχι απλά δε κινητοποιούνταν εναντίον της άρχουσας τάξης, αλλά ήταν και υποτακτικοί της: Υπάρχουν πάμπολλα παραδείγματα "διαπλοκής", πχ με κόσμο να φιλά το χέρι του πολιτικού ή του δεσπότη σαν τους υποτακτικούς του κινηματογραφικού "Νονού", σε αντάλλαγμα για ένα ρουσφέτι, ή να πραγματοποιεί κάθε λογής "λαμογιά" εις βάρος του διπλανού του.
Δεν είναι τυχαίο που η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση είναι ιδιαίτερα οξυμένη στην Ελλάδα, διότι πέρα από το υπόβαθρο της, που είναι κοινό για όλη τη Δύση, υπάρχουν αυτά ακριβώς τα φαινόμενα σε πολύ εκτεταμένη κλίμακα.
Δεν τα φάγαμε όλοι μαζί, όπως προκλητικά είπε ο Πάγκαλος, ωστόσο αν πραγματικά θέλουμε να αλλάξουμε τα πράγματα, θα πρέπει να απορρίψουμε και ανώριμες αφηγήσεις, σύμφωνα με τις οποίες "ο λαός δεν έχει καμία ευθύνη", που διαπλάθουν λαούς που είναι ανώριμοι για να κυβερνήσουν, και άρα είναι καταδικασμένοι να κυβερνιούνται από κάθε λογής αρπακτικά.
Τώρα όμως που οι "Νονοί" δεν τους χρειάζονται, δεν είναι εύκολο αυτοί οι άνθρωποι να τους πολεμήσουν, ούτε καν είναι εύκολο να ξεσυνηθίσουν από τη "βολή" τους και τον κινηματικό λήθαργο τους. Δε μπορείς τόσο εύκολα να συνειδητοποιήσεις ότι πρέπει ΤΩΡΑ να αλλάξεις ρότα στη ζωή σου και να "βγεις στο δρόμο". Ούτε μπορείς να κερδίσεις την εμπιστοσύνη αυτών που έως τώρα τους πάταγες (πχ "φακελάκια", κτλ), ή αδιαφορούσες προκλητικά για τα βάσανα τους, διότι
νόμιζες ότι ήσουν "βολεμένος" στο παρόν σύστημα, και υπερασπιζόσουν το στάτους κβο, κλείνοντας ερμητικά τα αυτιά και τα μάτια σου στη φτώχεια και τη μιζέρια που εξαπλώνεται εδώ και καιρό, και πλέον χτυπά τις πόρτες αμέτρητων σπιτιών σε όλη την Ελλάδα, ακόμα και των σπιτιών αυτών που
νόμιζαν ότι ήταν "βολεμένοι".
Βέβαια, η επίθεση της άρχουσας τάξης, με πρώτο και καλύτερο το τραπεζικό κεφάλαιο χτυπά "επί δικαίων και αδίκων". Χτυπά δηλαδή όλη την εργατική τάξη, πάρα πολλούς μικροαστούς, αλλά ακόμα και πολλούς "μικρούς" έστω κεφαλαιοκράτες. Άρα, θα μου πείτε, και θα έχετε και δίκιο, ότι "δεν είναι τώρα ο καιρός να φαγωνόμαστε μεταξύ μας", όταν το σωστό θα είναι να ενωθούμε για να αντιμετωπίσουμε τον κοινό εχθρό. Δίκιο έχετε, αλλά πάντως η ενότητα αυτή, για να αποκτήσει γερές ρίζες και να αντέξει, θα πρέπει να σφυρηλατηθεί σε μια συγκεκριμένη -άτυπη- συμφωνία: Κομμένες οι πάσης φύσεως "λαμογιές" και η αδιαφορία. Αλλιώς, η συμμαχία αυτή θα "σπάσει" αργά ή γρήγορα, και ο κόσμος θα απογοητευτεί.
Παράλληλα, η αριστερά που υποτίθεται ότι αποτελεί την πρωτοπορία του κινήματος, και θα πρέπει να διαπαιδαγωγεί τις λαϊκές μάζες είναι πολύ πίσω, και αυτό φάνηκε έντονα τώρα που ξέσπασε η κρίση και τα πράγματα έγιναν πιο "ζόρικα". Βέβαια,
κάτι υπάρχει, δεν είναι και εντελώς ανύπαρκτη, και
κάτι κινείται, αλλά με αργούς ρυθμούς. Για παράδειγμα, αν υπήρχε μια αριστερά που λειτουργούσε ως εναλλακτικό κέντρο εξουσίας, και είχε επαφή με τις μάζες, θα μπορούσε να πει "Μαζική ανυπακοή-Δεν πληρώνουμε τα νέα χαράτσια". Βέβαια, αυτό λέει και τώρα (τουλάχιστον σε ότι αφορά το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, δε ξέρω για το ΣΥΡΙΖΑ), μόνο που παρότι έχει δίκιο,
δεν έχει το απαραίτητο κύρος και ισχύ ώστε να την ακολουθήσει η κοινωνική πλειοψηφία. Έτσι, όσο δεν υπάρχει οργανωμένο και πολιτικοποιημένο κίνημα, με στόχο την ανατροπή και ξεκάθαρο πρόγραμμα για την επόμενη μέρα, ο λαός "θα σκύβει το κεφάλι",
και θα στρέφεται στο μοναδικό ουσιαστικά κέντρο εξουσίας που υπάρχει, δηλαδή την κρατική εξουσία.
Όσοι όμως βλέπουν την εντελώς βάρβαρη κοινωνία που οι κυβερνώντες προωθούν, θα πρέπει ΑΜΕΣΑ να οργανωθούν, και να προσπαθήσουν να οργανώσουν το λαό, ώστε όλοι αυτοί που είναι οργισμένοι (αν όχι εξαγριωμένοι) και εξαθλιώνονται με ταχύτατους ρυθμούς να πιστέψουν ότι μπορούν να επιτεθούν και να νικήσουν. Αλλιώς, θα επικρατήσει η απελπισία, η κακομοιριά, ο ατομικός επιβιωτισμός, η ηττοπάθεια, και, τελικά, η βαρβαρότητα.
