Αναρτήσεις ιστολογίου

29 Φεβρουαρίου 2012

Σε δύο τέρμινα, κ. Ρέσλερ. Σε δύο τέρμινα!



Γράφει η Σοφία Βούλτεψη από την
 Ελεύθερη Ζώνη
Χωρίς αμφιβολία, ο επικεφαλής των Γερμανών Φιλελευθέρων Φίλιπ Ρέσλερ πραγματοποιεί τις εναντίον της Ελλάδας επιθέσεις του με το μάτι του στις δημοσκοπήσεις και στον καταποντισμό του κόμματός του, στις 18 του περασμένου Σεπτεμβρίου, στις περιφερειακές εκλογές του Βερολίνου. 

Μια Κυριακή πριν από εκείνη την καταστροφική εκλογική αναμέτρηση, ο Ρέσλερ είχε δημοσιεύσει το περίφημο άρθρο του στην εφημερίδα «Ντι Βελτ», όπου υποστήριζε ότι η Ελλάδα πρέπει να προχωρήσει σε συντεταγμένη χρεοκοπία – γεγονός που είχε προκαλέσει δημόσιες διαφωνίες στον γερμανικό κυβερνητικό συνασπισμό, με τον Σόιμπλε να εκφράζει τη διαφωνία του, την Μέρκελ να παρεμβαίνει, αλλά τον πρόεδρο των Χριστιανοκοινωνιστών (CSU) και πρωθυπουργό της Βαυαρίας Χορστ Ζεεχόφερ να υπερασπίζεται τον Ρέσλερ και να αφήνει κι’ αυτός ανοιχτό το ενδεχόμενο εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ. 

Οι αρνητικές δηλώσεις συνεχίστηκαν, μέχρι την πρόσφατη σύγκρουση με δημόσιες αντεγκλήσεις μεταξύ Ρέσλερ και Χρυσοχοΐδη, τον οποίο έσπευσαν να υπερασπιστούν και εγχώριοι δημιουργοί του χάους, της αναποτελεσματικότητας, της ανικανότητας, της ρουσφετολογίας και της κολοτούμπας.

Ως γνωστόν, λίγες μέρες μετά τις «ιστορικές» αποφάσεις της 21ης Ιουλίου, ο Ρέσλερ, ως υπουργός Οικονομίας της Γερμανίας, είχε συγκαλέσει στο Βερολίνο την περίφημη «Σύνοδο Επενδύσεων για την Ελλάδα», από την οποία δεν προέκυψε τίποτε, διότι όλοι οι Γερμανοί επιχειρηματίες αναφέρθηκαν στην γραφειοκρατία, στην φορολογική σχιζοφρένεια και στην γραφειοκρατία (με τις γνωστές συνέπειες της διαφθοράς) που επικρατούν στην Ελλάδα.

«Η κατάσταση της Ελλάδας είναι παρόμοια με αυτήν που επικρατούσε στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού», είχε αποφανθεί ο Ρέσλερ.

Παρ’ όλα αυτά, εδόθησαν υποσχέσεις ότι τα πράγματα θα αλλάξουν, ενώ η κ. Μέρκελ συνέχισε να δείχνει την εμπιστοσύνη της στον κ. Παπανδρέου.

«Τον ξέρω καλά. Γνωρίζω και το γνωρίζουν και όλοι οι Ευρωπαίοι συνάδελφοί μου ότι διακατέχεται από υψηλό αίσθημα ευθύνης. Ζήτησε και θα πάρει τεχνική βοήθεια για την υλοποίηση του προγράμματός του. Η Ελλάδα κάνει μεγάλες προσπάθειες. Και εγώ θα τις στηρίξω με όλη μου τη δύναμη», είχε δηλώσει η καγκελάριος σε μια έξαρση πολιτικής οξυδέρκειας, υπενθυμίζοντας ότι με τον Παπανδρέου έχει σχεδιάσει ήδη από το 2010 ένα «Σχέδιο Μάρσαλ» για την Ελλάδα. 
Λίγο αργότερα ο Ρέσλερ ανακοίνωνε πρόγραμμα 16 σημείων «για μια επενδυτική και αναπτυξιακή επίθεση στην Ελλάδα» και το οποίο είχε σχεδιαστεί, όπως μας είπαν, βάσει των μέχρι τότε προτάσεων Μέρκελ-Παπανδρέου, αλλά και των προτάσεων του υπουργού Ανάπτυξης Μ. Χρυσοχοΐδη!

Ως γνωστόν, μετά τις αποφάσεις της 21ης Ιουλίου, τα χειροκροτήματα και τους επαίνους, στην Ελλάδα πήγαν όλοι για μπάνιο.

Φτάσαμε στον Οκτώβριο και ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΓΙΝΕΙ ΤΙΠΟΤΑ!

Δεν ήξεραν ούτε με ποιον υπέγραψαν!

Στις αρχές Οκτωβρίου, ο Ρέσλερ κατέφθασε στην Αθήνα, συνοδευόμενος από ομάδα εβδομήντα Γερμανών επιχειρηματιών, που έλαβαν μέρος σε Ελληνογερμανικό Επιχειρηματικό Φόρουμ, όπου ο Γερμανός υπουργός Οικονομίας παρέδωσε μαθήματα πατριωτισμού στους Έλληνες επιχειρηματίες – γιατί να έλθουμε να επενδύσουμε εμείς, όταν δεν το κάνετε εσείς; - και ο ΣΕΒ δεν έκρυψε τη δυσφορία του.

Εκείνες τις μέρες, οικοδεσπότης ήταν ο κ. Χρυσοχοΐδης (που σημειωτέον δεν μπορούσε να ξεναγήσει τον Ρέσλερ στο υπουργείο του, λόγω των καταλήψεων)!

Δεν έλειψαν, όμως, τα χαμόγελα, οι όρκοι πίστεως, η υπογραφή μνημονίου  και η κοινή συνέντευξη Τύπου των δύο υπουργών (στις 7 Οκτωβρίου). 

Αν θυμάμαι καλά, εκείνες τις ηρωικές ημέρες τα ψαράκια δεν έβγαλαν άχνα. Κιχ δεν έκαναν! Ως από μηχανής θεό έβλεπαν και μας παρουσίαζαν τον Ρέσλερ!

Μίλησε (ο Ρέσλερ) για ειδικές επενδυτικές ζώνες αλά Πολωνία, θριαμβολόγησε επειδή αποφασίστηκαν επενδύσεις ύψους 1,5 δις ευρώ και μια γερμανική επένδυση 2,5 εκ ευρώ γερμανικής εταιρίας στην Μεσσηνία που θα έφερνε… πενήντα θέσεις εργασίας (σιγά τα λάχανα, δηλαδή) και παραδέχθηκε πως το διεθνές περιβάλλον είναι δυσμενές. 

Για δυο μέρες Ρέσλερ και Χρυσοχοΐδης έγιναν αυτοκόλλητοι. Μάλιστα, στο μνημόνιο που υπέγραψαν προβλεπόταν πως η Αθήνα θα προετοίμαζε το έδαφος ώστε η γερμανική επενδυτική τράπεζα, η KfW να δημιουργούσε ένα ειδικό επενδυτικό εργαλείο με το όνομα «Ελλάδα», που θα παρείχε δάνεια σε Γερμανούς επιχειρηματίες ή ελληνογερμανικές κοινοπραξίες που θα αποφάσιζαν να επενδύσουν στην Ελλάδα.

Επιπλέον, η KfW θα παρείχε τεχνογνωσία, ώστε να δημιουργηθεί και στην Ελλάδα αντίστοιχη επενδυτική τράπεζα, που θα αξιοποιούσε ευρωπαϊκά κονδύλια.

Τι έγινε; ΤΙΠΟΤΑ! Και πώς να γίνει όταν ο Ρέσλερ και όσοι Γερμανοί επίδοξοι επενδυτές πέρασαν από την Ελλάδα διαπίστωσαν πως οι «σωτήρες» της Ελλάδας όχι μόνο δεν είχαν διαβάσει το Μνημόνιο, αλλά δεν γνώριζαν ούτε… με ποιους το είχαν υπογράψει!

Απολαυστικοί είναι οι διάλογοι κατά τους οποίους οι Γερμανοί αναφέρονταν ξανά και ξανά στην KfW και λάμβαναν απαντήσεις του τύπου «δεν την ξέρω, αλλά γιατί όχι;».

Πώς δεν την ξέρεις, βρε… σωτήρα; Διότι αν δεν την ξέρεις, τότε προφανώς δεν ξέρεις με ποιους έχεις υπογράψει!

Διότι ενώ στο Μνημόνιο η Ελλάδα, ως δανειολήπτης υπογράφει με μία προς μία τις χώρες δανειστές που αναφέρονται με τα ονόματά τους, με την Γερμανία υπογράφει με την KfW, που «υπόκειται στις οδηγίες, τελεί υπό την εγγύηση και ενεργεί προς το δημόσιο συμφέρον της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας».

Πόσο σοβαρά μπορεί να αντιμετωπίσει κανείς (ακόμη και ο Ρέσλερ) μια χώρα της οποίας η ηγεσία (λέμε τώρα) και κυρίως οι αρμόδιοι για τις επενδύσεις, την ανταγωνιστικότητα και τα λοιπά και τα λοιπά εμφανίζονται να μην έχουν ακουστά την τράπεζα με την οποία έχουν υπογράψει τους όρους δανειοδότησης της χώρας τους; 

Και πόσο σοβαρά μπορεί να αντιμετωπίσει ένας Γερμανός αξιωματούχος τη χώρα της οποίας η ηγεσία λέει ναι σε όλα, χωρίς να βγάζει κιχ όταν προβάλλονται απαιτήσεις «τακτοποίησης» παλαιών λογαριασμών και νομικής ασυλίας για το μέλλον;

Διότι στη συμφωνία που είχαν υπογράψει τότε Ρέσλερ και Χρυσοχοΐδης προβλεπόταν και η ρύθμιση των εκκρεμών υποθέσεων (Siemens, Ναυπηγεία Σκαραμαγκά, Χόχτιφ, Μπάγερν) με τον Ρέσλερ να επιμένει σθεναρά επί του θέματος. 

Το είπε ο άνθρωπος ξεκάθαρα: Προκειμένου να έλθουν οι Γερμανοί και να επενδύσουν στην Ελλάδα, πρέπει να εξασφαλιστεί «νομική ασφάλεια» - δηλαδή ατιμωρησία όποιες μεθόδους και αν ακολουθούν!

Μάλιστα, ενώ ο Ρέσλερ βρισκόταν στην Ελλάδα, δημοσιευόταν συνέντευξή του στη «Μπιλντ», όπου δήλωνε ξεκάθαρα πως η Ελλάδα πρέπει να παραδώσει τον έλεγχο της δημοσιονομικής της πολιτικής σε εξωτερικούς θεσμούς αν δεν μπορεί να εφαρμόσει τις μεταρρυθμίσεις που συνδέονται με τα μέτρα στήριξης από την Ευρωζώνη, επιβεβαιώνοντας έτσι και το περίφημο γερμανικό έγγραφο προς το Eurogroup που μόλις είχε διαρρεύσει και σύμφωνα με το οποίο έπρεπε να οριστεί Επίτροπος υπεύθυνος για την εκτέλεση του ελληνικού προϋπολογισμού, έχοντας μάλιστα το δικαίωμα να θέτει και βέτο σε αποφάσεις της ελληνικής κυβέρνησης επί των δημοσιονομικών. 

Φυσικά, ο Ρέσλερ δεν είχε λάβει απαντήσεις. Άλλωστε με τον κ. Χρυσοχοΐδη κόντευαν να γίνουν στενοί φίλοι. 

Πήγαιν’ έλα στο Βερολίνο

Στις 27 Σεπτεμβρίου 2011, είχε προηγηθεί και άλλη επίσκεψη Χρυσοχοΐδη στο Βερολίνο, συνοδεύοντας τον κ. Παπανδρέου (που ως γνωστόν είχε στο μεταξύ επιστρέψει άρον-άρον στην Αθήνα, ενώ πετούσε προς ΗΠΑ), όπου είχε λάβει μέρος στο ετήσιο συνέδριο για την «Ημέρα Γερμανικής Βιομηχανίας».

Και βέβαια είχε ξανασυναντηθεί με τον κ. Ρέσλερ. Στις 13 Δεκεμβρίου είχε και πάλι πεταχτεί μέχρι το Βερολίνο για κλειστή σύσκεψη, την οποία ο ίδιος είχε ζητήσει, με Γερμανούς πολιτικούς και οικονομικούς παράγοντες με στόχο τη χάραξη ενός δεκαετούς σχεδίου για την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας και την προσέλκυση γερμανικών επενδύσεων.

Στη σύσκεψη είχε και πάλι λάβει μέρος ο Ρέσλερ, ο πρόεδρος και ο διευθύνων σύμβουλος του Συνδέσμου Γερμανών Βιομηχάνων (BDI), Χανς-Πέτερ Κάιτελ και Κλάους Κέρμπερ και πολλοί κυβερνητικοί παράγοντες και επιχειρηματίες.

Στα τέλη Ιανουαρίου 2012, ο Ρέσλερ επανήλθε προτείνοντας πάλι την ίδρυση «Τράπεζας Στήριξης» για την Ελλάδα, η οποία θα χορηγεί δάνεια σε μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, αναλύοντας ξανά την περίπτωση της γερμανικής KfW, η οποία ιδρύθηκε με τα χρήματα του Σχεδίου Μάρσαλ και επαναλαμβάνοντας ότι κάτι αντίστοιχο θα μπορούσε να γίνει και για την Ελλάδα, με την αξιοποίηση κοινοτικών πόρων. 

Σε δύο εβδομάδες!

Έναν μήνα μετά – και αφού εξακολουθούσε να μην κινείται τίποτε – δημοσιεύθηκε στη Γερμανία το γνωστό ρεπορτάζ υπό τον τίτλο «Σε δύο εβδομάδες!», με τον Ρέσλερ να επιτίθεται προσωπικώς στον κ. Χρυσοχοΐδη.

Θυμόμαστε όλοι τι είπε ο Ρέσλερ στις 22 Φεβρουαρίου, σε συγκέντρωση των Φιλελευθέρων:

«Έχω κι εγώ την εμπειρία μου. Συνάντησα τον Έλληνα συνάδελφό μου στο Βερολίνο και τον ρώτησα "τι θέλετε να κάνουμε για να αυξήσουμε την ανταγωνιστικότητα στην Ελλάδα;". Μου απάντησε: "Σε δύο εβδομάδες θα σου πω πώς θα λύσουμε το πρόβλημα". Ενάμιση μήνα μετά πήγα στην Αθήνα. Η υποδοχή δεν ήταν φιλική, αλλά ήμουν εκεί. Ξαναρώτησα, ξανά η ίδια απάντηση: "Σε δύο εβδομάδες θα λύσουμε το πρόβλημα". Ενάμιση μήνα μετά ήταν ξανά εδώ ο συνάδελφος. Και τώρα προσέξτε ποια ήταν η πρόοδος. Τότε μου είπε: "Όχι σε δύο εβδομάδες αλλά σε μια εβδομάδα θα λύσουμε το πρόβλημα". Ε όχι, έτσι δεν μπορούμε να αυξήσουμε την οικονομική δύναμη της Ελλάδας»!

Το ίδιο βράδυ, μέσω του δελτίου του «Μέγκα», ο κ. Χρυσοχοΐδης διέψευσε τον Ρέσλερ. 

Όπως είπε, «δεν έχουμε καμία συζήτηση και διαψεύδω τον κ. Ρέσλερ ότι συζητήσαμε ποτέ για την ανταγωνιστικότητα της Ελλάδας. Δεν έχει καμιά δουλειά με την ανταγωνιστικότητα ο κ. Ρέσλερ και την Ελλάδα. Η Ελλάδα συζητά το συγκεκριμένο θέμα αποκλειστικά με την Τρόικα και την Task Force και με κανέναν άλλον».

Δηλαδή υπάρχει κάποια άλλη συζήτηση που γίνεται στη Γερμανία και στην Ευρώπη εκτός από το έλλειμμα ανταγωνιστικότητας της Ελλάδας – άλλο αν η τρόικα ακολουθεί ένα πρόγραμμα που δεν έχει φέρει το παραμικρό αποτέλεσμα;

Αν δεν μίλησαν για την ανταγωνιστικότητα, τότε για τι πράγμα μίλησαν; Για… γυναίκες;

Και τι θα κουβέντιαζε ένας Γερμανός υπουργός με συνάδελφό του που στον τίτλο του υπουργείου του περιλαμβάνεται και η ανταγωνιστικότητα (τρομάρα μας); 

Ο κ. Χρυσοχοΐδης υποστήριξε πως με τον Ρέσλερ συζήτησε θέματα γερμανικών ιδιωτικών επενδύσεων.

Και πώς θα έλθουν αυτές σε μια μη ανταγωνιστική χώρα; 

Είπε επίσης πως δυο μέρες νωρίτερα είχε ξαναπάει στη Γερμανία, όπου και πάλι συζητήθηκε το θέμα της δημιουργίας μιας Τράπεζας Επενδύσεων, με σκοπό να λυθούν τα προβλήματα ρευστότητας.

(Σημειώστε ότι το θέμα είχε τεθεί τον Ιούλιο και έξι μήνες μετά βρισκόμασταν ακόμη στο pour parler – οπότε δεν αντιλαμβάνομαι γιατί να μην είναι αλήθεια τα περί «δύο εβδομάδων»!).

Είπε επίσης ο κ. Χρυσοχοΐδης πως με τον κ. Ρέσλερ συζήτησε το θέμα της μεταφοράς τεχνογνωσίας και τεχνικής βοήθειας σε μια σειρά από ζητήματα και μεταξύ αυτών και το επιχειρηματικό περιβάλλον. 

Η τεχνογνωσία και η τεχνική βοήθεια δεν αφορούν κυρίως θέματα γραφειοκρατίας και ανταγωνιστικότητας; 

Ο κ. Ρέσλερ σήκωσε το γάντι και στις 24 Φεβρουαρίου, μιλώντας στη Νομική Σχολή Buccerius, στο Αμβούργο, είπε πως στην Ελλάδα δεν εφαρμόζεται η φορολογική νομοθεσία και επέμεινε στα περί «δύο εβδομάδων».

Υπενθυμίζω πως στις 20 Φεβρουαρίου, η Ντι Βελτ είχε αποκαλύψει εσωτερικό έγγραφο εργασίας του γερμανικού υπουργείου Οικονομίας, όπου το Βερολίνο εμφανιζόταν να καταλογίζει στην Αθήνα ανικανότητα και απροθυμία για την υλοποίηση των απαιτούμενων μεταρρυθμίσεων, υπογραμμίζοντας πως η Ελλάδα δεν είναι ανταγωνιστική, λείπει η σχετική υποδομή, ενώ οι μεταρρυθμίσεις «δεν αποτελούν προτεραιότητα» για την Αθήνα. 

Στο ίδιο έγγραφο γινόταν αναφορά στην (οκτωβριάτικη) επίσκεψη του υπουργού Οικονομίας της Γερμανίας Φιλιπ Ρέσλερ στην Ελλάδα, η οποία, όπως επισημαινόταν, δεν είχε τα αποτελέσματα που θα ήθελε η γερμανική πλευρά. 

Γινόταν μάλιστα αναφορά στη δημιουργία επενδυτικής τράπεζας στο πρότυπο της γερμανικής KfW, για την οποία όπως αναφερόταν στο έγγραφο, «οι συζητήσεις προχωρούν πολύ αργά». 

Στο έγγραφο γινόταν επίσης λόγος για αρνητικά συμπεράσματα από την εξέλιξη της συνεργασίας, παρά το γεγονός, όπως αναφερόταν, ότι το γερμανικό υπουργείο Οικονομίας θεωρεί την ανάπτυξη εξίσου σημαντική με τις προσπάθειες για σταθεροποίηση και έδωσε την συγκατάθεσή του για ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας. 
Για το λόγο αυτό προτεινόταν στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή να ενταχθεί στον κατάλογο των προϋποθέσεων για το δεύτερο πακέτο στήριξης, η βελτίωση της συνεργασίας με την Ομάδα Δράσης για την Ελλάδα. 

Στο ίδιο έγγραφο, η Ελλάδα περιγραφόταν πάντως ως χώρα που μπορεί εύκολα να ανθίσει οικονομικά, καθώς «οικονομολόγοι και επιχειρηματίες διαπιστώνουν σε όλους τους τομείς μεγάλη απόσταση από τις ανεπτυγμένες χώρες, άρα και μεγάλες προοπτικές για ανάπτυξη».

Αναφερόταν επίσης ότι, σύμφωνα με στοιχεία του ΟΟΣΑ, «εάν προχωρήσουν οι μεταρρυθμίσεις στους τομείς της αγοράς εργασίας, της γραφειοκρατίας, των καρτέλ στα ελεύθερα επαγγέλματα, στους τομείς ενέργειας, μεταφορών και επικοινωνιών και στο φορολογικό και το συνταξιοδοτικό, θα μπορούσε η ελληνική οικονομία εντός πέντε ετών να σημειώσει ανάπτυξη 8%». (Φυσικά, με πολιτικούς που γνωρίζουν τουλάχιστον με ποιον υπογράφουν τα μνημόνια δανειοδότησης).

Το συγκεκριμένο έγγραφο (δημοσιεύθηκε στις 20 Φεβρουαρίου, υπενθυμίζω) έγινε ευρέως γνωστό στην Αθήνα, αλλά δεν είδαμε να διαμαρτύρεται κανείς, ούτε να διαψεύδονται τα περί ανταγωνιστικότητας.

Δεν ακούσαμε δηλαδή τον κ. Χρυσοχοΐδη να διαψεύδει τα περί ανταγωνιστικότητας και να δηλώνει ότι ο Ρέσλερ δεν… έχει καμιά δουλειά να ασχολείται μ’ αυτήν! 

Εν κατακλείδι, θεωρώ ότι τα «δύο τέρμινα» στα οποία αναφέρεται ο Ρέσλερ αποτελούν συνήθη πρακτική. 

Άλλωστε, ο κ. Χρυσοχοΐδης είχε (στις 14 Δεκεμβρίου 2010, πριν από… δύο τέρμινα δηλαδή) ανακοινώσει  την εντατικοποίηση των προσπαθειών του υπουργείου, με στόχο τον διπλασιασμό της απορρόφησης τον κονδυλίων από το ΕΣΠΑ και τη «δημιουργία 50.000 νέων επιχειρήσεων» στα επόμενα δύο τέρμινα – ουπς, συγγνώμη, δύο χρόνια είπε ο άνθρωπος.

Και κάτι τελευταίο: Θυμίζω ότι σ’ εκείνη την επίσκεψη Ρέσλερ του περασμένου Οκτωβρίου, ετέθη (από τους δημοσιογράφους, βέβαια), μετά την υπογραφή του περίφημου μνημονίου με τον κ. Χρυσοχοΐδη, το θέμα των γερμανικών οφειλών.

Και ο Ρέσλερ είχε απαντήσει κυνικότατα (αφού προηγουμένως είχε απαιτήσει «νομική ασφάλεια» για τις γερμανικές επιχειρήσεις στην Ελλάδα - και προφανώς την είχε λάβει, αν κρίνουμε από τις τελευταίες εξελίξεις περί την Ζήμενς,):

«Θα είναι μεγάλο εμπόδιο για τη συνεργασία μας αν συνεχίσετε να διεκδικείτε τις κατοχικές οφειλές της Γερμανίας προς την Ελλάδα»…

Ούτε αυτό το θέμα ετέθη από τα εγχώρια ψαράκια, έστω ως μέσο πίεσης. 

Επομένως, πιστεύω απόλυτα τον κ. Ρέσλερ όταν υποστηρίζει πως το μόνο που ακούει από την Αθήνα είναι… «Σε δύο τέρμινα»!
 

Μάχη εσωκομματικών εντυπώσεων με το βλέμμα στην κάλπη του ΠΑΣΟΚ! Μάχη εσωκομματικών εντυπώσεων με το βλέμμα στην κάλπη του ΠΑΣΟΚ!



Σε ένα εξαιρετικά θολό τοπίο όσον αφορά στην αποτελεσματικότητα της εφαρμογής του νέου μνημονίου, με την Ελλάδα να υποβαθμίζεται και πάλι, αυτή τη φορά από τον Standard & Poor's (σε καθεστώς «επιλεκτικής χρεοκοπίας») και την ΕΚΤ να διακόπτει προσωρινά την αποδοχή ελληνικών ομολόγων, ψηφίζονται στη Βουλή οι εφαρμοστικοί νόμοι για τις μειώσεις σε κύριες και επικουρικές συντάξεις και για τα εργασιακά και ασφαλιστικά θέματα, με την μορφή του κατεπείγοντος. 

Αυτό που εξακολουθεί να κυριαρχεί είναι η αβεβαιότητα όσον αφορά στην βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους τελικώς, παρά τα επώδυνα μέτρα, αλλά και η αβεβαιότητα που εκπέμπουν οι δηλώσεις των δανειστών. 

Η ίδια η καγκελάριος Μέρκελ δήλωσε από το βήμα της Μπούντεσταγκ, όπου το πακέτο στήριξης της Ελλάδας πέρασε χάρη στις ψήφους των πολιτικών αντιπάλων της, ότι η επιτυχία του ελληνικού προγράμματος δεν είναι 100% εγγυημένη. 

Από την πλευρά τους, οι Σοσιαλδημοκράτες της Γερμανίας, αλλά και γενικότερα τα ευρωπαϊκά σοσιαλιστικά και αριστερά κόμματα, επιμένουν ότι το πρόγραμμα της λιτότητας δεν πρόκειται να οδηγήσει πουθενά. 

Ήδη, αξιωματούχοι όπως ο Σόιμπλε και ο Γιουνκέρ δεν αποκλείουν το ενδεχόμενο η Ελλάδα να χρειαστεί και τρίτο πακέτο βοήθειας, ενώ ο επικεφαλής του Eurogroup, με σημερινή συνέντευξή του στην γερμανική εφημερίδα «Ντι Βελτ», σε συνέχεια των δηλώσεών του περί μετεκλογικού κυβερνητικού συνασπισμού που θα τηρήσει τις δεσμεύσεις τις οποίες ανέλαβε η Ελλάδα, ζητά τώρα τον διορισμό ενός Ευρωπαίου Επιτρόπου αρμόδιου για την ανασυγκρότηση της ελληνικής οικονομικής δομής, αλλά όχι για να ελέγχει τον ελληνικό προϋπολογισμό. 

Όπως λέει, οι οικονομικές δομές της χώρας «δεν είναι συγκρίσιμες σε τίποτε με τις δικές μας», καθώς η ελληνική κυβέρνηση «μέχρι στιγμής δεν έχει καταφέρει» να προσαρμόσει την οικονομική δομή της χώρας στα ευρωπαϊκά πρότυπα, γι’ αυτό και «πρέπει να συμμετάσχουμε οι ίδιοι στην εφαρμογή των αλλαγών». 

Την ίδια ώρα, στο ελληνικό κοινοβούλιο συνεχιζόταν το παιχνίδι της αντιμετάθεσης ευθυνών, με τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης και υπουργό των Οικονομικών να αναλώνει το μεγαλύτερο μέρος της αγόρευσής του για να αντιπαρατεθεί στον πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας Αντώνη Σαμαρά, που είχε μιλήσει νωρίτερα, επιχειρηματολογώντας τόσο ως προς τα συζητούμενα νομοσχέδια και ως προς τους λόγους για τους οποίους η Ελλάδα κατέληξε να βρεθεί αντιμέτωπη με μια τρομερή κρίση χρέους, λόγω αδυναμίας δανεισμού. 

Ο Ευάγγελος Βενιζέλος, με το βλέμμα σαφώς στραμμένο προς την εκλογική αναμέτρηση για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, προτίμησε να επικεντρωθεί σε μια κραυγαλέας σκοπιμότητας σύγκρουση με τον πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας, θέλοντας έτσι να στείλει το μήνυμα ότι του λοιπού αυτός θα αντιπολιτεύεται τον κ. Σαμαρά και εξασφαλίζοντας ένα «αντιπολιτευτικό» προβάδισμα έναντι του/των αντιπάλων του. 

Απευθύνθηκε ουσιαστικά στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ, στους αυριανούς ψηφοφόρους του κατά την εσωκομματική διαδικασία, κάνοντας μάλιστα και ειδική αναφορά στο κομματικό ακροατήριο. 

Όπως είπε, είναι ανάγκη να αποκατασταθούν οι σχέσεις του ΠΑΣΟΚ με την λαϊκή του βάση. 

Και προς τον σκοπό αυτό δεν δίστασε - αν και γνωρίζει πως χωρίς την στήριξη της Ν.Δ. η κυβέρνηση πέφτει και ο ίδιος παύει να υποδύεται τον «τσάρο» - να επιτεθεί προσωπικά στον κ. Σαμαρά, λέγοντας χαρακτηριστικά πως ο λόγος του είναι… «υποκριτικός, παλαιοκομματικός και δημαγωγικός». 

Μάλιστα, προτίμησε,  αν και όλοι ομολογούν την αποτυχία της κυβέρνησης Παπανδρέου, να εκθειάσει τα έργα και τις ημέρες της, υπερηφανευόμενος και πάλι για τη… σωτηρία της χώρας, τη στιγμή που ο ένας μετά τον άλλο οι δανειστές μιλούν για πλήρη αποτυχία και η «τεχνική βοήθεια» πέφτει βροχή! 

Με λίγα λόγια, την ώρα που στην κοινωνία ρέει το αίμα, την ώρα που οι Έλληνες στέκονται στις ουρές των συσσιτίων, ο κ. Βενιζέλος προσπαθεί να συσπειρώσει το ΠΑΣΟΚ και να οδηγήσει όσους ψηφοφόρους του απέμειναν στην κάλπη της εσωκομματικής εκλογής. 

Πιστεύει προφανώς ότι ανεβάζοντας πρόωρα τους αντιπολιτευτικούς προς τη Ν.Δ. τόνους, θα υπάρξουν άνθρωποι που θα πειστούν να φύγουν από την ουρά των συσσιτίων και να στηθούν στην ουρά της εσωκομματικής κάλπης! 

Ως «μελλοντικός αρχηγός του ΠΑΣΟΚ», ο κ. Βενιζέλος έσπευσε να καταλάβει τη θέση του αντιπάλου του κ. Σαμαρά…

Ανοικτή Επιστολή για την Ελλάδα

Γράφει ο Νίκος Παππάς
Προς:  Τον Πρωθυπουργό της Ελλάδας
             Τους Προέδρους των Ελληνικών πολιτικών κομμάτων
             Τους 300 βουλευτές

Αξιότιμε κύριε Πρόεδρε της Κυβέρνησης,
Αξιότιμοι κύριοι Πρόεδροι των Κομμάτων,
Αξιότιμοι αντιπρόσωποι του ελληνικού λαού

Στον θαλασσινό πολιτισμό που βίωσα σε όλη τη διάρκεια των 82 μου χρόνων, το πρώτο αξίωμα που ενστερνιστήκαμε ήταν αυτό του «ουδέν μορφώνει όσο το παράδειγμα». Και το υπηρετήσαμε με ήθος και ανιδιοτέλεια στα οποία μας γαλούχησαν άξιοι γονείς και ακαδημαϊκοί και επαγγελματικοί δάσκαλοι.

Η σημερινή κρίση της πατρίδας μας, πέρα από οικονομική, χαρακτηρίζεται και από την κοινωνική αποσύνθεση, κατάσταση που οδηγεί, αν και σφόδρα απεύχομαι, σε τραγικά αδιέξοδα και εθνική καταστροφή.

Κύριος παράγοντας στην επικίνδυνη αυτή φάση του ελληνισμού είναι και η διαχείριση της ηγεσίας σε όλα τα επίπεδα. Η κοινωνία μας έχει ανάγκη ηγετών- ινδαλμάτων, που να δείχνουν στην πράξη ότι συμμερίζονται και συμμετέχουν έμπρακτα στις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο λαός του οποίου ηγούνται.

Η ασυλία και η ατιμωρησία των ηγητόρων που ενήργησαν ιδιοτελώς, η διατήρηση προνομίων, απολαβών και προκλητικών περιουσιών, εξοργίζουν τους πολίτες, που βλέπουν τις δικές τους περιουσίες να εξαϋλώνονται και υποσκάπτουν την εμπιστοσύνη προς τους ηγέτες, οδηγώντας τους μαζικά, ιδίως τους νέους χωρίς μέλλον, προς την αναρχία και την αυτοδικία. 

Είναι καιρός να ενστερνιστείτε κι εσείς το «ουδέν μορφώνει όσο το παράδειγμα». Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας με την παραίτησή του από την Προεδρική αποζημίωση ας είναι φωτεινό παράδειγμα για όλους σας. Πάρτε σκληρά μέτρα και για εσάς. Εφαρμόστε άμεσα τη δυνατότητα που σας δίνει το Σύνταγμα ώστε η επόμενη Βουλή να έχει 200 μόνο Βουλευτές. Μειώστε τις υπουργικές και βουλευτικές αποζημιώσεις σας στον μέσο όρο μισθοδοσίας του Δημοσίου. Καταργείστε τις βουλευτικές συντάξεις και θεωρείστε τον βουλευτικό χρόνο αντίστοιχο του επαγγέλματος ενός εκάστου Βουλευτή με τις ανάλογες κρατήσεις για την επαγγελματική και μόνο σύνταξή του. Περιορίστε τους υπουργούς σε 15. Είναι τραγικός εμπαιγμός να κόβετε τις συντάξεις των πολιτών και να διατηρείτε 4 Υπουργούς Εθνικής Άμυνας! Περιορίστε τις στρατιές των αυλικών, συμβούλων και φυλάκων σας. Καταργείστε επιτέλους τους Γενικούς Γραμματείς, Διευθυντές και Διοικητές που διορίζονται στις θέσεις αυτές με μόνο κριτήριο την αποτυχία τους να εκλεγούν βουλευτές και διορίστε Μόνιμους Γενικούς Γραμματείς με αξιοκρατικά κριτήρια και ευρεία κοινοβουλευτική στήριξη.

Μόνο από αυτά τα μέτρα θα εξοικονομούσατε περισσότερα από τα 300 εκατομμύρια που ψάχνετε ευτελίζοντάς μας στην παγκόσμια κοινότητα.

Τιμωρείστε επιτέλους τους ανάμεσά σας ευρισκόμενους ιδιοτελείς εκμεταλλευτές του δημόσιου χρήματος.

Μόνον έτσι έχετε ελπίδα να καταστείτε ηγήτορες που θα εμπνέουν τον θαυμασμό και την αγάπη, κυρίως δε την εμπιστοσύνη των πολιτών που σας ακολουθούν.
Αγάθων έφη: « Ο άρχων τριών δει μέμνησθαι: Πρώτον, ότι ανθρώπων άρχει, Δεύτερον ότι κατά Νόμον άρχει, και Τρίτον, ότι ουκ αεί άρχει.» 


-Ο Ναύαρχος Νίκος Παππάς Π.Ν. είναι Επίτιμος Αρχηγός ΓΕΝ

Η χώρα που έμεινε χωρίς ασυλία, δίνει ασυλία στον πρόεδρο της ΕΛΣΤΑΤ!



Γράφει η Σοφία Βούλτεψη από την
Ελεύθερη Ζώνη
Ως γνωστόν, πρώτα βγαίνει η ψυχή του ανθρώπου και μετά το χούι. Η αλαζονεία είναι νόσος ανίατη, καθώς οι αλαζόνες αισθάνονται πάντα την ανάγκη να απαξιώνουν όλους τους άλλους σε μια προσπάθεια να τροφοδοτούν συνεχώς το υπερφίαλο «εγώ» τους. 

Όσες προσπάθειες και αν καταβάλουν, στο τέλος η ασθένεια τους καταβάλλει και τους οδηγεί σε ατοπήματα που τελικά καταλήγουν σε μπούμερανγκ. 

Ως ασθενείς, οι αλαζόνες έχουν τη συμπάθειά μας – αρκεί να μην ασχολούνται με την πολιτική.  

Όταν, όμως, επιμένουν να μας κυβερνούν, τότε θα λαμβάνουν απαντήσεις. 

Την προηγούμενη Τετάρτη, 22 Φεβρουαρίου, διεξήχθη στη Βουλή η περίφημη συζήτηση για την σύσταση εξεταστικής επιτροπής (μετά από παραπλανητική πρόταση συγκάλυψης 111 βουλευτών του ΠΑΣΟΚ) για τα στατιστικά στοιχεία. 

Δεν ήταν η πρώτη φορά που έγινε συζήτηση για θέμα διαφορετικό από αυτό που υποτίθεται ότι επρόκειτο να συζητηθεί – εδώ οι εκπρόσωποι του έθνους δεν διάβασαν τα μνημόνια, την δικογραφία για την ΕΛΣΤΑΤ θα διάβαζαν; 

Έτσι, ο κ. Βενιζέλος (που είχε διαβάσει τη δικογραφία, αν και με τον δικό του αλαζονικό τρόπο), μπόρεσε για άλλη μια φορά να επιδοθεί στο προσφιλές του σπορ της διαστροφής της πραγματικότητας και της απαξίωσης των πάντων – εισαγγελέων, καθηγητών, «μιας δημοσιογράφου» και γενικά όλων των μαρτύρων. 

Κατ’ αρχήν, αισθάνθηκε την ανάγκη, όπως είπε, να… επαινέσει όλες τις πτέρυγες της Βουλής, διότι «παρότι οι βουλευτές έλαβαν γνώση αυτού του φακέλου, κανείς Βουλευτής και πιο συγκεκριμένα καμία ομάδα 30 Βουλευτών δεν υπέβαλαν πρόταση να κινηθεί η σχετική διαδικασία όπως προβλέπει το άρθρο 86 του Συντάγματος». 

Κατά τη γνώμη του, «αυτή η αξιολόγηση του φακέλου, δηλαδή η αξιολόγηση που οδηγεί στο να παραμείνει αδιάφορη και αδρανής η Βουλή σε σχέση με τη δικογραφία αυτή, είναι απολύτως σωστή. Είναι η σωστή νομική αξιολόγηση του φακέλου αυτού. Και θέλω πραγματικά να το υπογραμμίσω αυτό γιατί δείχνει υπευθυνότητα, σύνεση, σοβαρότητα εκ μέρους όλων των πτερύγων της Βουλής και πρωτίστως εκ μέρους της Νέας Δημοκρατίας». 

Κατόπιν, ο κ. Βενιζέλος… επέπληξε τον βουλευτή του ΛΑΟΣ Θ. Πλεύρη «και κάθε άλλον συνάδελφο που αναφέρθηκε ή σκέφθηκε να αναφερθεί στο φάκελο αυτό»! 

Δηλαδή, ο κ. Βενιζέλος έκανε πως δεν κατάλαβε ούτε ότι δεν εσυζητείτο ο φάκελος που έστειλε στη Βουλή ο οικονομικός εισαγγελέας (αλλά άλλη παραπειστική πρόταση βουλευτών του κόμματός του), ούτε ότι η Ν.Δ. δεν επιθυμεί να συζητηθεί το θέμα και να συσταθεί εξεταστική επιτροπή από την παρούσα Βουλή, όπου έχει την πλειοψηφία το ΠΑΣΟΚ. 

Δεν είδε κανένα αδίκημα! 
Και βέβαια, από την σκέψη του εξοβέλισε – για τις ανάγκες της προπαγάνδας – τα ποινικά αδικήματα, τα κακουργήματα, που έχουν διαπραχθεί σε σχέση με τα στατιστικά στοιχεία του 2009. 

Στο μάθημα Ποινικού Δικαίου που παρέδωσε, απέφυγε να περιλάβει την κατάφωρη παραβίαση του ιδρυτικού νόμου της ΕΛΣΤΑΤ, καθώς τα στοιχεία δόθηκαν χωρίς να συνεδριάσει το Δ.Σ. της στατιστικής υπηρεσίας και χωρίς αυτά να έχουν επικυρωθεί από τα μέλη του Δ.Σ., όπως ρητώς προέβλεπε ο νόμος 3832 του Μαρτίου 2010. 

Οπότε, δήθεν αθώα, ρωτούσε από το βήμα της Βουλής: «Ποιο είναι το αδίκημα για το οποίο διεξήχθη προκαταρκτική εξέταση; Ποια είναι η μείζων σκέψη αυτού του δικανικού συλλογισμού; Σε ποιο νομικό κανόνα υπάγονται τα πραγματικά περιστατικά, αν των πραγματικών περιστατικών, αληθινών υποτιθεμένων, ποια νομοτυπική υπόσταση πληρούται και ποιος κανόνας δικαίου, ουσιαστικού Ποινικού Δικαίου, είναι αυτός που πρέπει να ενεργοποιηθεί;» 

Και απαντούσε μόνος του: «Λοιπόν, κανείς»! 

Μετά, απαξίωσε ακόμη και την διαβίβαση του φακέλου στη Βουλή βάσει του περίφημου (και κατάπτυστου) άρθρου 86. 

Για να το πράξει, απαξίωσε τόσο τον οικονομικό εισαγγελέα που απέστειλε τον φάκελο επειδή διαπίστωσε ότι προέκυψαν στοιχεία για πολιτικά πρόσωπα, όσο και τους καθηγητές της στατιστικολογίας, τους οικονομολόγους, τους δημοσιογράφους, του πάντες, χρησιμοποιώντας μάλιστα και τον χαρακτηρισμό «τυχαίος μάρτυρας». 

Όλοι είναι ανάξιοι λόγου για τον αλαζόνα υπουργό, διότι κατά τη γνώμη του όλοι είναι τυχάρπαστοι εκτός από τον ίδιο, που γεννήθηκε για να μας κυβερνά. Προσέξτε με ποιον τρόπο αναφέρεται στους μάρτυρες: 

«Τι θα πει «στοιχεία»; Η αξιολογική κρίση ενός τυχαίου μάρτυρα που καλείται ως εκπρόσωπος της κοινής γνώμης, ενός καθηγητή, ενός οικονομολόγου, μιας δημοσιογράφου, που δεν ξέρουν κανένα πραγματικό περιστατικό για τίποτα, η αφηγηματική ελεύθερη αξιολόγηση, ότι έχω την εκτίμηση πως δεν μπορεί να μην έχει ανάμειξη πολιτικό πρόσωπο, είναι στοιχείο; 

Αυτό είναι στοιχείο κατά την έννοια του Συντάγματος και της Ποινικής Δικονομίας; Όταν το Σύνταγμα αναφέρεται σε στοιχεία, εννοεί ότι αυτά που λέω ελεύθερα στο σπίτι μου, σε έναν κύκλο κοινωνικό, εάν τα πω παρουσία ενός Εισαγγελέα και μιας Γραμματέως τα ίδια, με την ίδια χαλαρότητα και την ίδια άνεση και την ίδια έλλειψη τεκμηρίωσης, ως δική μου εκτίμηση των πραγμάτων για το πώς γράφεται η ιστορία, πώς εξελίσσονται τα οικονομικά φαινόμενα και τα κοινωνικά φαινόμενα, εάν τις πολιτικές μου κρίσεις τις μετατρέψω σε κατάθεση ενώπιον ενός εισαγγελικού λειτουργού, αυτό είναι στοιχείο; Η καταγραφή των πολιτικών μου απόψεων έχει κάποια δικανική επίπτωση;» 

(Τι λέτε τώρα; Έχει δικανική επίπτωση η εξόφθαλμη παραβίαση του νόμου, η αυταπόδεικτη παρανομία;) 

Ακολούθως, ο κ. Βενιζέλος προανήγγειλε ότι την Τρίτη (σήμερα δηλαδή) θα φέρει στη Βουλή προς ψήφιση (και κατ’ εφαρμογή των αποφάσεων της 27ης Οκτωβρίου 2011 και των συμφωνιών της 21ης Φεβρουαρίου 2012), σχετική τροπολογία, διερωτώμενος και πάλι δήθεν αθώα και… γαλλιστί: 

«Γιατί αφού συμφωνούμε στην κυβέρνηση Παπαδήμου, συμφωνούμε στην εφαρμογή της απόφασης της 26ης Οκτωβρίου, συμφωνούμε στο ότι έχει ιστορική σημασία η απόφαση των Βρυξελλών και οι συμφωνίες των Βρυξελλών της 21ης Φεβρουαρίου, πού θα διαφωνήσουμε; Στα ελάσσονα; Στις λεπτομέρειες; Στη μικρή ιστορία la pettite histoire, στην ανεκδοτολογία; Πού θα διαφωνήσουμε;» 

Ώστε pettite histoire είναι η ανάγκη(;) να αλλάξει για τρίτη φορά μέσα σε δύο χρόνια ο νόμος για την στατιστική υπηρεσία! 

Λεπτομέρεια η παραίτηση από την εθνική κυριαρχία; (Αν ρωτήσουμε τον κ. Πάγκαλο, προφανώς!) 

Επιπλέον, ο κ. Βενιζέλος υπενθύμισε πως την προηγουμένη (στις 21 Φεβρουαρίου) είχε ενημερώσει «διεξοδικά» το Υπουργικό Συμβούλιο και έδωσε «τα σχετικά κείμενα στους συναδέλφους που μετέχουν στην κυβέρνηση εκ μέρους της Νέας Δημοκρατίας, πως στο κατατεθέν ως κατεπείγον νομοσχέδιο με τις προαπαιτούμενες ενέργειες που πρέπει να έχει ψηφιστεί μέχρι τις 29 Φεβρουαρίου και θα εισαχθεί αύριο στην Επιτροπή και την ερχόμενη Τρίτη στην Ολομέλεια, θα προστεθούν δύο τροπολογίες». 

Και εδώ ξανάρχισαν τα ψέματα 
Η δεύτερη τροπολογία, όπως είπε, «συνιστά σοβαρή και κρίσιμη προαπαιτούμενη ενέργεια, η οποία συνίσταται στην παροχή εξουσιοδότησης προς τον Πρωθυπουργό, μάλιστα οι θεσμικοί μας εταίροι ζητούν η ίδια εξουσιοδότηση να παρασχεθεί και στον Πρόεδρο της Βουλής, αλλά προσπαθούμε να τους πείσουμε ότι ο Πρόεδρος της Βουλής δεν μπορεί να παράσχει εκ μέρους της Βουλής και μάλιστα επόμενης σύνθεσης, επόμενης περιόδου τέτοια διαβεβαίωση, ότι η χώρα δεσμεύεται στην τήρηση των στατιστικών της στοιχείων με βάση τους ενιαίους Κοινοτικούς Κανόνες της Eurostat, πως διασφαλίζει απολύτως την ανεξαρτησία της EΛΣΤΑΤ, της Εθνικής Στατιστικής Αρχής, πως η Εθνική Στατιστική Αρχή κινείται αυτοτελώς, πως ο επικεφαλής της ως πρόσωπο εγγυάται την ακρίβεια και την αντικειμενικότητα της διαδικασίας, πως θα περιβάλλεται όχι από Διοικητικό Συμβούλιο αλλά από συμβουλευτικό σώμα εμπειρογνωμόνων και αυτό είναι εφαρμογή γενικής δέσμευσης που θα υπογράψουν όλες οι κυβερνήσεις της Ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο πλαίσιο του δημοσιονομικού συμφώνου που έχει εγκριθεί από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο». 

Πρόκειται περί μεγάλου ψεύδους. Πουθενά στο κείμενο των αποφάσεων της 27ης Οκτωβρίου δεν αναφέρεται κάτι τέτοιο. 

Αυτό προστέθηκε εκ των υστέρων (κατά τη γνώμη μου κατόπιν συμφωνίας του κ. Βενιζέλου με την τρόικα και τη Eurostat, επειδή σκούρυναν τα πράγματα και ξέρουν τις παρανομίες τους), στο τροϊκανό κείμενο της 23ης Ιανουαρίου 2012, υπό τον «απαλό» τίτλο «Defining the new program», που δεν ήταν τίποτε άλλο από την 5η αναθεώρηση του προγράμματος. 

Εκεί, στην τελευταία παράγραφο του Κεφαλαίου ΙΙ (Φορολογικές και Θεσμικές μεταρρυθμίσεις), μπήκε ξαφνικά η αξίωση για νέα αλλαγή του θεσμικού πλαισίου λειτουργίας της ΕΛΣΤΑΤ και του Ελληνικού Στατιστικού Συστήματος γενικότερα. 

Χωρίς, βέβαια, να αναφέρονται όλες αυτές οι «λεπτομέρειες» που περιλαμβάνει η τροπολογία Βενιζέλου – κάτι τέτοιο, άλλωστε, θα ήταν αδύνατον. 

Και θα ήταν αδύνατον, διότι δεν υπάρχει ευρωπαϊκή χώρα που να εμπιστεύεται τα στατιστικά της στοιχεία σε ένα πρόσωπο. 

Επιπλέον, είναι γνωστό πως όταν ο επικεφαλής της ΕΛΣΤΑΤ είχε απευθύνει ερώτημα προς την Κομισιόν περί του αν κρίνεται αναγκαία η ενίσχυση των εξουσιών του, είχε λάβει την απάντηση ότι η Επιτροπή δεν αναμιγνύεται, διότι πρόκειται για θέμα ΕΘΝΙΚΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ! 

Στο μεταξύ, όμως, ξέσπασε (τον περασμένο Σεπτέμβριο) το σκάνδαλο με τις αποκαλύψεις του πρώην μέλους του Δ.Σ. της ΕΛΣΤΑΤ, καθηγήτριας Ζωής Γεωργαντά, οπότε ο κ. Βενιζέλος έσπευσε (στις 27 Σεπτεμβρίου) να καταργήσει με τροπολογία τα μέλη του Δ.Σ.. 

Από την ανάλυση σκοπιμότητας της τροπολογίας που συζητείται σήμερα προκύπτει ότι ακριβώς την επομένη (στις 28 Σεπτεμβρίου) η Επιτροπή του Ευρωπαϊκού Στατιστικού Συστήματος υιοθέτησε σειρά αλλαγών που είχαν προηγουμένως υιοθετήσει οι ευρωπαϊκές στατιστικές υπηρεσίες. 

Θορυβήθηκαν δηλαδή με τη φασαρία στην Ελλάδα και προχώρησαν σε σειρά αλλαγών που τώρα ο κ. Βενιζέλος θέλει να μας τις παρουσιάσει ως γενόμενες σε… ανύποπτο χρόνο! 

Το απύθμενο ψεύδος έχει συνέχεια: Ο κ. Βενιζέλος προσπάθησε να πείσει πως είναι ανάγκη η εξουσιοδότηση να δοθεί στον πρωθυπουργό και πως – ως… μέγας διαπραγματευτής – προσπαθεί να πείσει τους τροϊκανούς να δεχθούν την πρωθυπουργική εγγύηση και όχι αυτήν του προέδρου της Βουλής, επειδή, λέει, δεν μπορεί να δεσμευτεί η επόμενη Βουλή η οποία θα έχει άλλη σύνθεση! Και επομένως η παρούσα Βουλή δεν μπορεί να διαβεβαιώσει ότι… η χώρα δεσμεύεται στην τήρηση των στατιστικών της στοιχείων με βάση τους ενιαίους Κοινοτικούς Κανόνες της Eurostat! 

Απίστευτα πράγματα! Η παρούσα Βουλή του «λεφτά υπάρχουν» μπορεί να δεσμεύει τη χώρα για πενήντα χρόνια και δεν μπορεί να δεσμευτεί ότι θα πράξει το αυτονόητο! 

(Το οποίο αυτονόητο δεν έγινε κατά τον υπολογισμό του ελλείμματος του 2009, διότι δεν ακολουθήθηκε η καθιερωθείσα μεθοδολογία για τον υπολογισμό των ελλειμμάτων των ΔΕΚΟ και των νοσοκομείων). 

Και αν είναι έτσι, αν η παρούσα Βουλή δεν μπορεί να δεσμεύσει την επόμενη, τότε πώς ο παρών πρωθυπουργός θα δεσμεύσει τον επόμενο; 

Φωτογραφικός νόμος για τον πρόεδρο 
Στην πραγματικότητα αυτό που ψηφίζεται σήμερα αποτελεί την… φωτογραφία των προβλημάτων του σημερινού προέδρου της ΕΛΣΤΑΤ, ο οποίος κατέθεσε (υπόμνημα) στον οικονομικό εισαγγελέα με την ιδιότητα του υπόπτου και πληροφορίες τον φέρουν να βρίσκεται ήδη στο εξωτερικό. 

Δηλαδή ο πρωθυπουργός κ. Παπαδήμος δεσμεύεται ουσιαστικά να σώσει έναν και μόνον άνθρωπο, κατ’ εντολήν του επικεφαλής της Eurostat, που εδώ και μήνες δίνει μάχη προς αυτήν την κατεύθυνση. 

Όποιος γνωρίζει το θέμα και ξέρει να διαβάζει πίσω από τις γραμμές διαπιστώνει μερικές πολύ περίεργες παραγράφους: 

Πρώτον, το νέο συμβουλευτικό σώμα που δημιουργείται ΔΕΝ ΘΑ ΕΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΕΠΙΡΡΟΗ στη διοίκηση της ΕΛΣΤΑΤ ή στη συλλογή, παραγωγή και δημοσίευση στατιστικών στοιχείων από την ΕΛΣΤΑΤ! 

Για ποιον λόγο; Είναι σε θέση οι κύριοι Παπαδήμος και Βενιζέλος να μας φέρουν ανάλογη ρητή αναφορά που να περιλαμβάνεται στις σχετικές νομοθεσίες άλλων ευρωπαϊκών χωρών; 

Όχι, βέβαια. Διότι αυτά που φέρνουν είναι καθαρά φωτογραφικές διατάξεις και εκ του πονηρού! 

Δεύτερον, ο πρωθυπουργός δεσμεύεται να «καθορίσει τους κανόνες διορισμού και απόλυσης του προέδρου της ΕΛΣΤΑΤ, με βάση μόνο επαγγελματικά κριτήρια»! 

Αυτό τι σημαίνει; Ότι αν παραπεμφθεί για κακούργημα θα παραμείνει στη θέση του;  

Τρίτον, ενώ στην μία παράγραφο (ι) ο πρωθυπουργός δεσμεύεται να καταστήσει τον πρόεδρο της ΕΛΣΤΑΤ υπόλογο στο ελληνικό κοινοβούλιο, στην μεθεπόμενη παράγραφο (λ), εμφανίζεται ο πρωθυπουργός να δεσμεύεται «να άρει την ανάγκη να διαβουλεύεται με το κοινοβούλιο σχετικά με τον Κανονισμό Λειτουργίας και Διαχείρισης της ΕΛΣΤΑΤ)! 

Μα αυτό ήταν το τελευταίο πρόβλημα που αντιμετώπισε ο πρόεδρος της ΕΛΣΤΑΤ: Στα τέλη Νοεμβρίου εμφανίστηκε στην Επιτροπή Οικονομικών της Βουλής ζητώντας την έγκριση του Κανονισμού, αλλά η Επιτροπή (όλες οι πτέρυγες) τον απέπεμψαν, στέλνοντάς τον να διαβουλευθεί με το Δ.Σ. (το οποίο, βέβαια, δεν υπήρχε) και να επαναφέρει τον Κανονισμό ως προϊόν συλλογικού οργάνου, όπως ο ιδρυτικός νόμος της ΕΛΣΤΑΤ προέβλεπε. 

Γι’ αυτό και από την μια ο πρόεδρος καθίσταται υπόλογος στη Βουλή και από την άλλη αίρεται αυτή η υποχρέωσή του να λογοδοτεί στη Βουλή. 

Και νέα κατάργηση της Βουλής; 
Όπως είναι φανερό, λοιπόν, με την μια παράγραφο δίνεται η αρμοδιότητα στη Βουλή και με την άλλη της αφαιρείται! 

Στην πραγματικότητα, ο κ. Βενιζέλος επιθυμεί να αφαιρέσει από τη Βουλή τον έλεγχο της στατιστικής υπηρεσίας, αν και σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες ο έλεγχος των στατιστικών υπηρεσιών ανήκει στα κοινοβούλια! 

Επομένως σήμερα η Βουλή καλείται να ψηφίσει για άλλη μια φορά υπέρ της αυτοκατάργησής της. 

Ας αφήσουμε που ο καυγάς δεν γίνεται για την τήρηση των ενιαίων  κοινοτικών κανόνων, ούτε ζήτησε ποτέ κανείς κάτι τέτοιο. 

Αυτό που ζητήσαμε είναι να λογοδοτούν όλοι κάπου – και ο επικεφαλής της ΕΛΣΤΑΤ! Και να μην παραβιάζονται οι νόμοι! 

Αλλά επειδή ο νόμος ΠΑΡΑΒΙΑΣΤΗΚΕ, τώρα ο κ. Βενιζέλος παρουσιάζει την καινούργια κομπίνα ως… προαπαιτούμενο, ως άλλο ένα… όπλο στο οπλοστάσιό του, όταν θα εμφανιστεί στο Eurogroup της 1ης Μαρτίου! 

(Σαν αστακό τον αρματώνουμε κάθε φορά και κάθε φορά επιστρέφει με νέους, πιο επαχθείς όρους). 

Στη δευτερολογία του μάλιστα, αποκαλύπτει και τους λόγους της πρεμούρας του: 

«Θα διερευνήσουμε εάν η Eurostat υπέβαλε ως ηθικός αυτουργός στην ΕΛΣΤΑΤ να αυξήσει τεχνητά το μέγεθος του δημοσιονομικού ελλείμματος του 2009 από το 13,6% στο 15,7%, ή από το 13,8% στο 15,6%; Λες και αν έμενε το έλλειμμα στο 13,5% θα υπήρχε τίποτα διαφορετικό»! 

Αυτό είναι το θέμα, λοιπόν! Ο επικεφαλής της Eurostat, ο πολύς κ. Ραντερμάχερ, ξέρει πολύ καλά τι έκανε, σε συνεργασία με τον επικεφαλής της ΕΛΣΤΑΤ, και έχει, φυσικά, ανησυχήσει για την καριέρα του, καθώς ετοιμάζεται να διεκδικήσει και πάλι το αξίωμα. 

Και ο κ. Βενιζέλος αποφάσισε να του κάνει μια μικρή χάρη, απαξιώνοντας εισαγγελείς, καθηγητές και όλους τους μάρτυρες. Κυρίως επειδή γνωρίζει ότι η δικογραφία είναι πολύ καλά «δεμένη»! 

Και βέβαια, έχει μεγάλη σημασία αν το έλλειμμα είναι 15,7% ή 13,8%. Διότι, άλλα μέτρα παίρνεις για το ένα έλλειμμα και άλλα για το άλλο! 

Επίσης, τι απορία είναι πάλι αυτή – αν δηλαδή πρέπει να διερευνήσουμε σειρά σοβαρών καταγγελιών; 

Τι ισχύει στις άλλες χώρες 
Υπάρχουν μερικές ακόμη «λεπτομέρειες» που «ξέχασε» ο αλαζών: 

Σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, τον έλεγχο των στατιστικών υπηρεσιών έχουν τα κοινοβούλια. 

Από κάτω υπάρχουν: Το Συμβούλιο της Στατιστικής Αρχής και οι Επιτροπές Οικονομικού Ελέγχου (Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου, Επιτροπή Πληρωμών και Αποζημιώσεων κλπ.) Από κάτω υπάρχουν η Επιτροπή Επίσημων Στατιστικών και το Συμβούλιο Υπηρεσίας Εθνικών Στατιστικών. Από κάτω οι Διακυβερνητικές Επιτροπές Στατιστικών και η Υπηρεσία Εθνικών Στατιστικών. 

Αυτό σημαίνει πως: 

1. Όλο το στατιστικό σύστημα ελέγχεται από τα κοινοβούλια 

2. Το Συμβούλιο της Στατιστικής Αρχής αποτελείται από 5, 7 ή 11 Μέλη, ένας αριθμός των οποίων επιλέγεται από την Βουλή. 

3. Η κάθε στατιστική Αρχή διορίζει έναν αριθμό Επιτροπών Οικονομικού Ελέγχου. Οι Επιτροπές αυτές (και όχι μόνο ο πρόεδρος) ελέγχουν και εγκρίνουν τα οικονομικά του Στατιστικού Συστήματος τα οποία προτείνονται από την Αρχή. 

4. Η Αρχή ορίζει Επιτροπή Επίσημων Στατιστικών, η οποία φροντίζει για την συλλογή και αξιοπιστία των στατιστικών στοιχείων που συλλέγονται από τους διάφορους φορείς των επίσημων στατιστικών (πχ Υπουργεία, Οργανισμούς, κοκ). 

5. Η Αρχή επιβλέπει και συντονίζει το έργο της Υπηρεσίας Εθνικών Στατιστικών (πχ πρώην ΕΣΥΕ – Εθνική Στατιστική Υπηρεσία της Ελλάδος). Η Υπηρεσία Εθνικών Στατιστικών είναι η εκτελεστική Υπηρεσία του Στατιστικού Συστήματος και διοικείται από 5-μελές, 7-μελές ή 11-μελές Συμβούλιο το οποίο συνεργάζεται και λογοδοτεί στην Αρχή. 

6. Οι ευρωπαϊκές στατιστικές Αρχές έχουν Πρόεδρο (πάντα κάποιον που γνωρίζει στατιστική και όχι κάποιον με διδακτορικό στην οικονομική μεγέθυνση των υπανάπτυκτων χωρών!) και τα διοικητικά συμβούλια απαρτίζονται από μη εκτελεστικά, αλλά και από εκτελεστικά μέλη (δηλαδή από μέλη που έχουν δικαίωμα έγκρισης, επικύρωσης και υπογραφής). 

7. Τα μέλη των συμβουλίων είναι Καθηγητές Πανεπιστημίων και διακεκριμένοι Επιστήμονες, έχουν λόγο, κάνουν προτάσεις και γράφουν consultation papers τα οποία δημοσιεύονται ακόμα και αν έχουν διαφορετική άποψη. Τα Πρακτικά των συνεδριάσεων δημοσιεύονται, καθώς και οι δαπάνες – σε αντίθεση με την ΕΛΣΤΑΤ, όπου ουδείς ελέγχει τις δαπάνες που αποφασίζει ο πρόεδρος και όπου οι διακεκριμένοι επιστήμονες – μέλη του Δ.Σ. φιμώθηκαν συστηματικά και τελικά καρατομήθηκαν. 

Δηλαδή σε καμία χώρα του κόσμου δεν ισχύει αυτό που πάει να περάσει σήμερα στη Βουλή ο κ. Βενιζέλος. 

Σε καμία χώρα του κόσμου ο πρωθυπουργός δεν εξουσιοδοτεί έναν άνθρωπο για να αποφασίζει πόσο είναι το ΑΕΠ, το έλλειμμα, το χρέος, η ανεργία, ο πληθυσμός της χώρας μας, κλπ. 

Διότι τα στατιστικά στοιχεία και η αντικειμενικότητά τους είναι το άπαν σε μια οικονομία. 

Γι’ αυτό άλλωστε και στη διάρκεια της Κατοχής, οι Γερμανοί έσπευδαν να πάρουν στα χέρια τους τα στατιστικά στοιχεία των χωρών που κατελάμβαναν. Στην Ελλάδα μάλιστα, οι τότε υπάλληλοι της στατιστικής υπηρεσίας έκαψαν τα στοιχεία της απογραφής του πληθυσμού, για να μην πέσουν στα χέρια των κατακτητών – γι’ αυτό και δεν υπάρχει η απογραφή του 1931. 

Αυτό αποτελεί και την επιβεβαίωση ότι τα στατιστικά στοιχεία είναι ζήτημα ΕΘΝΙΚΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ! 

Και το κερασάκι στην τούρτα: Αν και δεν αναφέρεται ρητώς (προκύπτει όμως από τις αλληλοαναιρούμενες και τις φωτογραφικές διατάξεις), με την τροπολογία επιδιώκεται ουσιαστικά ασυλία για τον επικεφαλής της στατιστικής υπηρεσίας για όλες τις πράξεις και τις παραλείψεις του! 

Απίστευτο! Η χώρα που παρέδωσε (δια των κ. κ. Παπανδρέου, Παπακωνσταντίνου, Παπαδήμου και Βενιζέλου) την ασυλία της στους δανειστές, μάχεται για την ασυλία του επικεφαλής της στατιστικής της υπηρεσίας! 

Δηλαδή, η χώρα μπορεί να μην έχει ασυλία, αλλά ο πρόεδρος της ΕΛΣΤΑΤ θα έχει! 

Σωστά, διότι ο κ. Πάγκαλος δέχεται ευχαρίστως να παραιτηθεί από την εθνική του κυριαρχία… 

Υ.Γ.1 Όταν κατεβάζεις το έλλειμμα, κάνεις μπαλαμούτι (κατά την γνωστή έκφραση Πάγκαλου τον καιρό της δαιμονοποιημένης απογραφής) και επομένως πρόκειται περί μιας απάτης (υπέρ της πατρίδας σου, βεβαίως). Όταν, όμως, ανεβάζεις το έλλειμμα, με πλαστά στοιχεία και λάθος μεθοδολογία, διαπράττεις το έγκλημα της ΕΣΧΑΤΗΣ ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ! (Σε βάρος της πατρίδας σου, βεβαίως)!

Υ.Γ.2  Αυτά από «μια δημοσιογράφο που δεν ξέρει κανένα πραγματικό περιστατικό για τίποτα»!

Δημοφιλείς αναρτήσεις