Γράφει η Σοφία Βούλτεψη από την
Ελεύθερη Ζώνη
Μια Κυριακή πριν από εκείνη την καταστροφική εκλογική αναμέτρηση, ο Ρέσλερ είχε δημοσιεύσει το περίφημο άρθρο του στην εφημερίδα «Ντι Βελτ», όπου υποστήριζε ότι η Ελλάδα πρέπει να προχωρήσει σε συντεταγμένη χρεοκοπία – γεγονός που είχε προκαλέσει δημόσιες διαφωνίες στον γερμανικό κυβερνητικό συνασπισμό, με τον Σόιμπλε να εκφράζει τη διαφωνία του, την Μέρκελ να παρεμβαίνει, αλλά τον πρόεδρο των Χριστιανοκοινωνιστών (CSU) και πρωθυπουργό της Βαυαρίας Χορστ Ζεεχόφερ να υπερασπίζεται τον Ρέσλερ και να αφήνει κι’ αυτός ανοιχτό το ενδεχόμενο εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ.
Οι αρνητικές δηλώσεις συνεχίστηκαν, μέχρι την πρόσφατη σύγκρουση με δημόσιες αντεγκλήσεις μεταξύ Ρέσλερ και Χρυσοχοΐδη, τον οποίο έσπευσαν να υπερασπιστούν και εγχώριοι δημιουργοί του χάους, της αναποτελεσματικότητας, της ανικανότητας, της ρουσφετολογίας και της κολοτούμπας.
Ως γνωστόν, λίγες μέρες μετά τις «ιστορικές» αποφάσεις της 21ης Ιουλίου, ο Ρέσλερ, ως υπουργός Οικονομίας της Γερμανίας, είχε συγκαλέσει στο Βερολίνο την περίφημη «Σύνοδο Επενδύσεων για την Ελλάδα», από την οποία δεν προέκυψε τίποτε, διότι όλοι οι Γερμανοί επιχειρηματίες αναφέρθηκαν στην γραφειοκρατία, στην φορολογική σχιζοφρένεια και στην γραφειοκρατία (με τις γνωστές συνέπειες της διαφθοράς) που επικρατούν στην Ελλάδα.
«Η κατάσταση της Ελλάδας είναι παρόμοια με αυτήν που επικρατούσε στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού», είχε αποφανθεί ο Ρέσλερ.
Παρ’ όλα αυτά, εδόθησαν υποσχέσεις ότι τα πράγματα θα αλλάξουν, ενώ η κ. Μέρκελ συνέχισε να δείχνει την εμπιστοσύνη της στον κ. Παπανδρέου.
«Τον ξέρω καλά. Γνωρίζω και το γνωρίζουν και όλοι οι Ευρωπαίοι συνάδελφοί μου ότι διακατέχεται από υψηλό αίσθημα ευθύνης. Ζήτησε και θα πάρει τεχνική βοήθεια για την υλοποίηση του προγράμματός του. Η Ελλάδα κάνει μεγάλες προσπάθειες. Και εγώ θα τις στηρίξω με όλη μου τη δύναμη», είχε δηλώσει η καγκελάριος σε μια έξαρση πολιτικής οξυδέρκειας, υπενθυμίζοντας ότι με τον Παπανδρέου έχει σχεδιάσει ήδη από το 2010 ένα «Σχέδιο Μάρσαλ» για την Ελλάδα.
Λίγο αργότερα ο Ρέσλερ ανακοίνωνε πρόγραμμα 16 σημείων «για μια επενδυτική και αναπτυξιακή επίθεση στην Ελλάδα» και το οποίο είχε σχεδιαστεί, όπως μας είπαν, βάσει των μέχρι τότε προτάσεων Μέρκελ-Παπανδρέου, αλλά και των προτάσεων του υπουργού Ανάπτυξης Μ. Χρυσοχοΐδη!
Ως γνωστόν, μετά τις αποφάσεις της 21ης Ιουλίου, τα χειροκροτήματα και τους επαίνους, στην Ελλάδα πήγαν όλοι για μπάνιο.
Φτάσαμε στον Οκτώβριο και ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΓΙΝΕΙ ΤΙΠΟΤΑ!
Δεν ήξεραν ούτε με ποιον υπέγραψαν!
Στις αρχές Οκτωβρίου, ο Ρέσλερ κατέφθασε στην Αθήνα, συνοδευόμενος από ομάδα εβδομήντα Γερμανών επιχειρηματιών, που έλαβαν μέρος σε Ελληνογερμανικό Επιχειρηματικό Φόρουμ, όπου ο Γερμανός υπουργός Οικονομίας παρέδωσε μαθήματα πατριωτισμού στους Έλληνες επιχειρηματίες – γιατί να έλθουμε να επενδύσουμε εμείς, όταν δεν το κάνετε εσείς; - και ο ΣΕΒ δεν έκρυψε τη δυσφορία του.
Εκείνες τις μέρες, οικοδεσπότης ήταν ο κ. Χρυσοχοΐδης (που σημειωτέον δεν μπορούσε να ξεναγήσει τον Ρέσλερ στο υπουργείο του, λόγω των καταλήψεων)!
Δεν έλειψαν, όμως, τα χαμόγελα, οι όρκοι πίστεως, η υπογραφή μνημονίου και η κοινή συνέντευξη Τύπου των δύο υπουργών (στις 7 Οκτωβρίου).
Αν θυμάμαι καλά, εκείνες τις ηρωικές ημέρες τα ψαράκια δεν έβγαλαν άχνα. Κιχ δεν έκαναν! Ως από μηχανής θεό έβλεπαν και μας παρουσίαζαν τον Ρέσλερ!
Μίλησε (ο Ρέσλερ) για ειδικές επενδυτικές ζώνες αλά Πολωνία, θριαμβολόγησε επειδή αποφασίστηκαν επενδύσεις ύψους 1,5 δις ευρώ και μια γερμανική επένδυση 2,5 εκ ευρώ γερμανικής εταιρίας στην Μεσσηνία που θα έφερνε… πενήντα θέσεις εργασίας (σιγά τα λάχανα, δηλαδή) και παραδέχθηκε πως το διεθνές περιβάλλον είναι δυσμενές.
Για δυο μέρες Ρέσλερ και Χρυσοχοΐδης έγιναν αυτοκόλλητοι. Μάλιστα, στο μνημόνιο που υπέγραψαν προβλεπόταν πως η Αθήνα θα προετοίμαζε το έδαφος ώστε η γερμανική επενδυτική τράπεζα, η KfW να δημιουργούσε ένα ειδικό επενδυτικό εργαλείο με το όνομα «Ελλάδα», που θα παρείχε δάνεια σε Γερμανούς επιχειρηματίες ή ελληνογερμανικές κοινοπραξίες που θα αποφάσιζαν να επενδύσουν στην Ελλάδα.
Επιπλέον, η KfW θα παρείχε τεχνογνωσία, ώστε να δημιουργηθεί και στην Ελλάδα αντίστοιχη επενδυτική τράπεζα, που θα αξιοποιούσε ευρωπαϊκά κονδύλια.
Τι έγινε; ΤΙΠΟΤΑ! Και πώς να γίνει όταν ο Ρέσλερ και όσοι Γερμανοί επίδοξοι επενδυτές πέρασαν από την Ελλάδα διαπίστωσαν πως οι «σωτήρες» της Ελλάδας όχι μόνο δεν είχαν διαβάσει το Μνημόνιο, αλλά δεν γνώριζαν ούτε… με ποιους το είχαν υπογράψει!
Απολαυστικοί είναι οι διάλογοι κατά τους οποίους οι Γερμανοί αναφέρονταν ξανά και ξανά στην KfW και λάμβαναν απαντήσεις του τύπου «δεν την ξέρω, αλλά γιατί όχι;».
Πώς δεν την ξέρεις, βρε… σωτήρα; Διότι αν δεν την ξέρεις, τότε προφανώς δεν ξέρεις με ποιους έχεις υπογράψει!
Διότι ενώ στο Μνημόνιο η Ελλάδα, ως δανειολήπτης υπογράφει με μία προς μία τις χώρες δανειστές που αναφέρονται με τα ονόματά τους, με την Γερμανία υπογράφει με την KfW, που «υπόκειται στις οδηγίες, τελεί υπό την εγγύηση και ενεργεί προς το δημόσιο συμφέρον της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας».
Πόσο σοβαρά μπορεί να αντιμετωπίσει κανείς (ακόμη και ο Ρέσλερ) μια χώρα της οποίας η ηγεσία (λέμε τώρα) και κυρίως οι αρμόδιοι για τις επενδύσεις, την ανταγωνιστικότητα και τα λοιπά και τα λοιπά εμφανίζονται να μην έχουν ακουστά την τράπεζα με την οποία έχουν υπογράψει τους όρους δανειοδότησης της χώρας τους;
Και πόσο σοβαρά μπορεί να αντιμετωπίσει ένας Γερμανός αξιωματούχος τη χώρα της οποίας η ηγεσία λέει ναι σε όλα, χωρίς να βγάζει κιχ όταν προβάλλονται απαιτήσεις «τακτοποίησης» παλαιών λογαριασμών και νομικής ασυλίας για το μέλλον;
Διότι στη συμφωνία που είχαν υπογράψει τότε Ρέσλερ και Χρυσοχοΐδης προβλεπόταν και η ρύθμιση των εκκρεμών υποθέσεων (Siemens, Ναυπηγεία Σκαραμαγκά, Χόχτιφ, Μπάγερν) με τον Ρέσλερ να επιμένει σθεναρά επί του θέματος.
Το είπε ο άνθρωπος ξεκάθαρα: Προκειμένου να έλθουν οι Γερμανοί και να επενδύσουν στην Ελλάδα, πρέπει να εξασφαλιστεί «νομική ασφάλεια» - δηλαδή ατιμωρησία όποιες μεθόδους και αν ακολουθούν!
Μάλιστα, ενώ ο Ρέσλερ βρισκόταν στην Ελλάδα, δημοσιευόταν συνέντευξή του στη «Μπιλντ», όπου δήλωνε ξεκάθαρα πως η Ελλάδα πρέπει να παραδώσει τον έλεγχο της δημοσιονομικής της πολιτικής σε εξωτερικούς θεσμούς αν δεν μπορεί να εφαρμόσει τις μεταρρυθμίσεις που συνδέονται με τα μέτρα στήριξης από την Ευρωζώνη, επιβεβαιώνοντας έτσι και το περίφημο γερμανικό έγγραφο προς το Eurogroup που μόλις είχε διαρρεύσει και σύμφωνα με το οποίο έπρεπε να οριστεί Επίτροπος υπεύθυνος για την εκτέλεση του ελληνικού προϋπολογισμού, έχοντας μάλιστα το δικαίωμα να θέτει και βέτο σε αποφάσεις της ελληνικής κυβέρνησης επί των δημοσιονομικών.
Φυσικά, ο Ρέσλερ δεν είχε λάβει απαντήσεις. Άλλωστε με τον κ. Χρυσοχοΐδη κόντευαν να γίνουν στενοί φίλοι.
Πήγαιν’ έλα στο Βερολίνο
Στις 27 Σεπτεμβρίου 2011, είχε προηγηθεί και άλλη επίσκεψη Χρυσοχοΐδη στο Βερολίνο, συνοδεύοντας τον κ. Παπανδρέου (που ως γνωστόν είχε στο μεταξύ επιστρέψει άρον-άρον στην Αθήνα, ενώ πετούσε προς ΗΠΑ), όπου είχε λάβει μέρος στο ετήσιο συνέδριο για την «Ημέρα Γερμανικής Βιομηχανίας».
Και βέβαια είχε ξανασυναντηθεί με τον κ. Ρέσλερ. Στις 13 Δεκεμβρίου είχε και πάλι πεταχτεί μέχρι το Βερολίνο για κλειστή σύσκεψη, την οποία ο ίδιος είχε ζητήσει, με Γερμανούς πολιτικούς και οικονομικούς παράγοντες με στόχο τη χάραξη ενός δεκαετούς σχεδίου για την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας και την προσέλκυση γερμανικών επενδύσεων.
Στη σύσκεψη είχε και πάλι λάβει μέρος ο Ρέσλερ, ο πρόεδρος και ο διευθύνων σύμβουλος του Συνδέσμου Γερμανών Βιομηχάνων (BDI), Χανς-Πέτερ Κάιτελ και Κλάους Κέρμπερ και πολλοί κυβερνητικοί παράγοντες και επιχειρηματίες.
Στα τέλη Ιανουαρίου 2012, ο Ρέσλερ επανήλθε προτείνοντας πάλι την ίδρυση «Τράπεζας Στήριξης» για την Ελλάδα, η οποία θα χορηγεί δάνεια σε μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, αναλύοντας ξανά την περίπτωση της γερμανικής KfW, η οποία ιδρύθηκε με τα χρήματα του Σχεδίου Μάρσαλ και επαναλαμβάνοντας ότι κάτι αντίστοιχο θα μπορούσε να γίνει και για την Ελλάδα, με την αξιοποίηση κοινοτικών πόρων.
Σε δύο εβδομάδες!
Έναν μήνα μετά – και αφού εξακολουθούσε να μην κινείται τίποτε – δημοσιεύθηκε στη Γερμανία το γνωστό ρεπορτάζ υπό τον τίτλο «Σε δύο εβδομάδες!», με τον Ρέσλερ να επιτίθεται προσωπικώς στον κ. Χρυσοχοΐδη.
Θυμόμαστε όλοι τι είπε ο Ρέσλερ στις 22 Φεβρουαρίου, σε συγκέντρωση των Φιλελευθέρων:
«Έχω κι εγώ την εμπειρία μου. Συνάντησα τον Έλληνα συνάδελφό μου στο Βερολίνο και τον ρώτησα "τι θέλετε να κάνουμε για να αυξήσουμε την ανταγωνιστικότητα στην Ελλάδα;". Μου απάντησε: "Σε δύο εβδομάδες θα σου πω πώς θα λύσουμε το πρόβλημα". Ενάμιση μήνα μετά πήγα στην Αθήνα. Η υποδοχή δεν ήταν φιλική, αλλά ήμουν εκεί. Ξαναρώτησα, ξανά η ίδια απάντηση: "Σε δύο εβδομάδες θα λύσουμε το πρόβλημα". Ενάμιση μήνα μετά ήταν ξανά εδώ ο συνάδελφος. Και τώρα προσέξτε ποια ήταν η πρόοδος. Τότε μου είπε: "Όχι σε δύο εβδομάδες αλλά σε μια εβδομάδα θα λύσουμε το πρόβλημα". Ε όχι, έτσι δεν μπορούμε να αυξήσουμε την οικονομική δύναμη της Ελλάδας»!
Το ίδιο βράδυ, μέσω του δελτίου του «Μέγκα», ο κ. Χρυσοχοΐδης διέψευσε τον Ρέσλερ.
Όπως είπε, «δεν έχουμε καμία συζήτηση και διαψεύδω τον κ. Ρέσλερ ότι συζητήσαμε ποτέ για την ανταγωνιστικότητα της Ελλάδας. Δεν έχει καμιά δουλειά με την ανταγωνιστικότητα ο κ. Ρέσλερ και την Ελλάδα. Η Ελλάδα συζητά το συγκεκριμένο θέμα αποκλειστικά με την Τρόικα και την Task Force και με κανέναν άλλον».
Δηλαδή υπάρχει κάποια άλλη συζήτηση που γίνεται στη Γερμανία και στην Ευρώπη εκτός από το έλλειμμα ανταγωνιστικότητας της Ελλάδας – άλλο αν η τρόικα ακολουθεί ένα πρόγραμμα που δεν έχει φέρει το παραμικρό αποτέλεσμα;
Αν δεν μίλησαν για την ανταγωνιστικότητα, τότε για τι πράγμα μίλησαν; Για… γυναίκες;
Και τι θα κουβέντιαζε ένας Γερμανός υπουργός με συνάδελφό του που στον τίτλο του υπουργείου του περιλαμβάνεται και η ανταγωνιστικότητα (τρομάρα μας);
Ο κ. Χρυσοχοΐδης υποστήριξε πως με τον Ρέσλερ συζήτησε θέματα γερμανικών ιδιωτικών επενδύσεων.
Και πώς θα έλθουν αυτές σε μια μη ανταγωνιστική χώρα;
Είπε επίσης πως δυο μέρες νωρίτερα είχε ξαναπάει στη Γερμανία, όπου και πάλι συζητήθηκε το θέμα της δημιουργίας μιας Τράπεζας Επενδύσεων, με σκοπό να λυθούν τα προβλήματα ρευστότητας.
(Σημειώστε ότι το θέμα είχε τεθεί τον Ιούλιο και έξι μήνες μετά βρισκόμασταν ακόμη στο pour parler – οπότε δεν αντιλαμβάνομαι γιατί να μην είναι αλήθεια τα περί «δύο εβδομάδων»!).
Είπε επίσης ο κ. Χρυσοχοΐδης πως με τον κ. Ρέσλερ συζήτησε το θέμα της μεταφοράς τεχνογνωσίας και τεχνικής βοήθειας σε μια σειρά από ζητήματα και μεταξύ αυτών και το επιχειρηματικό περιβάλλον.
Η τεχνογνωσία και η τεχνική βοήθεια δεν αφορούν κυρίως θέματα γραφειοκρατίας και ανταγωνιστικότητας;
Ο κ. Ρέσλερ σήκωσε το γάντι και στις 24 Φεβρουαρίου, μιλώντας στη Νομική Σχολή Buccerius, στο Αμβούργο, είπε πως στην Ελλάδα δεν εφαρμόζεται η φορολογική νομοθεσία και επέμεινε στα περί «δύο εβδομάδων».
Υπενθυμίζω πως στις 20 Φεβρουαρίου, η Ντι Βελτ είχε αποκαλύψει εσωτερικό έγγραφο εργασίας του γερμανικού υπουργείου Οικονομίας, όπου το Βερολίνο εμφανιζόταν να καταλογίζει στην Αθήνα ανικανότητα και απροθυμία για την υλοποίηση των απαιτούμενων μεταρρυθμίσεων, υπογραμμίζοντας πως η Ελλάδα δεν είναι ανταγωνιστική, λείπει η σχετική υποδομή, ενώ οι μεταρρυθμίσεις «δεν αποτελούν προτεραιότητα» για την Αθήνα.
Στο ίδιο έγγραφο γινόταν αναφορά στην (οκτωβριάτικη) επίσκεψη του υπουργού Οικονομίας της Γερμανίας Φιλιπ Ρέσλερ στην Ελλάδα, η οποία, όπως επισημαινόταν, δεν είχε τα αποτελέσματα που θα ήθελε η γερμανική πλευρά.
Γινόταν μάλιστα αναφορά στη δημιουργία επενδυτικής τράπεζας στο πρότυπο της γερμανικής KfW, για την οποία όπως αναφερόταν στο έγγραφο, «οι συζητήσεις προχωρούν πολύ αργά».
Στο έγγραφο γινόταν επίσης λόγος για αρνητικά συμπεράσματα από την εξέλιξη της συνεργασίας, παρά το γεγονός, όπως αναφερόταν, ότι το γερμανικό υπουργείο Οικονομίας θεωρεί την ανάπτυξη εξίσου σημαντική με τις προσπάθειες για σταθεροποίηση και έδωσε την συγκατάθεσή του για ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας.
Για το λόγο αυτό προτεινόταν στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή να ενταχθεί στον κατάλογο των προϋποθέσεων για το δεύτερο πακέτο στήριξης, η βελτίωση της συνεργασίας με την Ομάδα Δράσης για την Ελλάδα.
Στο ίδιο έγγραφο, η Ελλάδα περιγραφόταν πάντως ως χώρα που μπορεί εύκολα να ανθίσει οικονομικά, καθώς «οικονομολόγοι και επιχειρηματίες διαπιστώνουν σε όλους τους τομείς μεγάλη απόσταση από τις ανεπτυγμένες χώρες, άρα και μεγάλες προοπτικές για ανάπτυξη».
Αναφερόταν επίσης ότι, σύμφωνα με στοιχεία του ΟΟΣΑ, «εάν προχωρήσουν οι μεταρρυθμίσεις στους τομείς της αγοράς εργασίας, της γραφειοκρατίας, των καρτέλ στα ελεύθερα επαγγέλματα, στους τομείς ενέργειας, μεταφορών και επικοινωνιών και στο φορολογικό και το συνταξιοδοτικό, θα μπορούσε η ελληνική οικονομία εντός πέντε ετών να σημειώσει ανάπτυξη 8%». (Φυσικά, με πολιτικούς που γνωρίζουν τουλάχιστον με ποιον υπογράφουν τα μνημόνια δανειοδότησης).
Το συγκεκριμένο έγγραφο (δημοσιεύθηκε στις 20 Φεβρουαρίου, υπενθυμίζω) έγινε ευρέως γνωστό στην Αθήνα, αλλά δεν είδαμε να διαμαρτύρεται κανείς, ούτε να διαψεύδονται τα περί ανταγωνιστικότητας.
Δεν ακούσαμε δηλαδή τον κ. Χρυσοχοΐδη να διαψεύδει τα περί ανταγωνιστικότητας και να δηλώνει ότι ο Ρέσλερ δεν… έχει καμιά δουλειά να ασχολείται μ’ αυτήν!
Εν κατακλείδι, θεωρώ ότι τα «δύο τέρμινα» στα οποία αναφέρεται ο Ρέσλερ αποτελούν συνήθη πρακτική.
Άλλωστε, ο κ. Χρυσοχοΐδης είχε (στις 14 Δεκεμβρίου 2010, πριν από… δύο τέρμινα δηλαδή) ανακοινώσει την εντατικοποίηση των προσπαθειών του υπουργείου, με στόχο τον διπλασιασμό της απορρόφησης τον κονδυλίων από το ΕΣΠΑ και τη «δημιουργία 50.000 νέων επιχειρήσεων» στα επόμενα δύο τέρμινα – ουπς, συγγνώμη, δύο χρόνια είπε ο άνθρωπος.
Και κάτι τελευταίο: Θυμίζω ότι σ’ εκείνη την επίσκεψη Ρέσλερ του περασμένου Οκτωβρίου, ετέθη (από τους δημοσιογράφους, βέβαια), μετά την υπογραφή του περίφημου μνημονίου με τον κ. Χρυσοχοΐδη, το θέμα των γερμανικών οφειλών.
Και ο Ρέσλερ είχε απαντήσει κυνικότατα (αφού προηγουμένως είχε απαιτήσει «νομική ασφάλεια» για τις γερμανικές επιχειρήσεις στην Ελλάδα - και προφανώς την είχε λάβει, αν κρίνουμε από τις τελευταίες εξελίξεις περί την Ζήμενς,):
«Θα είναι μεγάλο εμπόδιο για τη συνεργασία μας αν συνεχίσετε να διεκδικείτε τις κατοχικές οφειλές της Γερμανίας προς την Ελλάδα»…
Ούτε αυτό το θέμα ετέθη από τα εγχώρια ψαράκια, έστω ως μέσο πίεσης.
Επομένως, πιστεύω απόλυτα τον κ. Ρέσλερ όταν υποστηρίζει πως το μόνο που ακούει από την Αθήνα είναι… «Σε δύο τέρμινα»!
